صورت حال جهان زنگی و من آیینه‌ام از صائب تبریزی دیوان اشعار 169
1. صورت حال جهان زنگی و من آیینه‌ام
جز کدورت نیست حاصل از دل روشن مرا
خون هزار بوسه به دل جوش می‌زند از صائب تبریزی دیوان اشعار 170
1. خون هزار بوسه به دل جوش می‌زند
از دیدن حنای کف پای او مرا
خضر آورد برون ز سیاهی گلیم خویش از صائب تبریزی دیوان اشعار 171
1. خضر آورد برون ز سیاهی گلیم خویش
ای عقل واگذار به سودای او مرا
می‌داشت کاش حوصلهٔ یک نگاه دور از صائب تبریزی دیوان اشعار 172
1. می‌داشت کاش حوصلهٔ یک نگاه دور
شوقی که می‌برد به تماشای او مرا
صد کاسه خون اگر چه کشیدم درین چمن از صائب تبریزی دیوان اشعار 173
1. صد کاسه خون اگر چه کشیدم درین چمن
زردی نرفت چون گل رعنا ز رو مرا
چو گردباد به سرگشتگی برآمده‌ام از صائب تبریزی دیوان اشعار 174
1. چو گردباد به سرگشتگی برآمده‌ام
نمی‌رود دل گمره به هیچ راه مرا
هزار لطف طمع داشتم ز ساده‌دلی از صائب تبریزی دیوان اشعار 175
1. هزار لطف طمع داشتم ز ساده‌دلی
نکرد چشم تو ممنون به یک نگاه مرا
آشنایی به کسی نیست درین خانه مرا از صائب تبریزی دیوان اشعار 176
1. آشنایی به کسی نیست درین خانه مرا
نظر از جمع به شمع است چو پروانه مرا
کو عشق تا به هم شکند هستی مرا از صائب تبریزی دیوان اشعار 177
1. کو عشق تا به هم شکند هستی مرا
ظاهر کند به عالمیان پستی مرا
تا آتش از دلم نکشد شعله چون چنار از صائب تبریزی دیوان اشعار 178
1. تا آتش از دلم نکشد شعله چون چنار
باور نمی‌کنند تهیدستی مرا
چون فلاخن کز وصال سنگ دست‌افشان شود از صائب تبریزی دیوان اشعار 179
1. چون فلاخن کز وصال سنگ دست‌افشان شود
می‌دهد رطل گران از غم سبکباری مرا
با دل بی آرزو، بر دل گرانم یار را از صائب تبریزی دیوان اشعار 180
1. با دل بی آرزو، بر دل گرانم یار را
آه اگر می‌بود در خاطر تمنایی مرا