نکرده بود تماشا از صائب تبریزی دیوان اشعار 157
1. نکرده بود تماشا هنوز قامت راست
که شد خرام تو سیلاب عقل و هوش مرا
اگر تپیدن دل از صائب تبریزی دیوان اشعار 158
1. اگر تپیدن دل ترجمان نمی‌گردید
که می‌شناخت درین تیره خاکدان غم را؟
عشق سازد ز هوس از صائب تبریزی دیوان اشعار 159
1. عشق سازد ز هوس پاک، دل آدم را
دزد چون شحنه شود، امن کند عالم را
کی سبکباری ز از صائب تبریزی دیوان اشعار 160
1. کی سبکباری ز همراهان کند غافل مرا؟
بار هر کس بر زمین ماند، بود بر دل مرا
هر که می‌بیند از صائب تبریزی دیوان اشعار 161
1. هر که می‌بیند چو کشتی بر لب ساحل مرا
می‌نهد از دوش خود، بار گران بر دل مرا
چه حاجت است به از صائب تبریزی دیوان اشعار 162
1. چه حاجت است به رهبر، که گوشهٔ چشمش
کشد چو سرمه به خویش از هزار میل مرا
از عزیزان جهان از صائب تبریزی دیوان اشعار 163
1. از عزیزان جهان هر کس به دولت می‌رسد
آشنایی می‌شود از آشنایان کم مرا
دل چو رو گرداند، از صائب تبریزی دیوان اشعار 164
1. دل چو رو گرداند، بر گرداندن او مشکل است
روی دل تا برنگردیده است، بر گردان مرا
شور و غوغا نبود از صائب تبریزی دیوان اشعار 165
1. شور و غوغا نبود در سفر اهل نظر
نیست آواز درا، قافلهٔ شبنم را
حرصی که داشتم از صائب تبریزی دیوان اشعار 166
1. حرصی که داشتم به شکار پری رخان
چون باز، بیش شد ز نظر دوختن مرا
در بیابانی که از صائب تبریزی دیوان اشعار 167
1. در بیابانی که از نقش قدم بیش است چاه
با دو چشم بسته می‌باید سفر کردن مرا
با چنین سامان از صائب تبریزی دیوان اشعار 168
1. با چنین سامان حسن ای غنچه‌لب انصاف نیست
از برای بوسه‌ای خون در جگر کردن مرا