همین است پیغام از صائب تبریزی دیوان اشعار 193
1. همین است پیغام گلهای رعنا
که یک کاسه کن نوبهار و خزان را
نخلی که از ثمر از صائب تبریزی دیوان اشعار 194
1. نخلی که از ثمر نیست، جز سنگ در کنارش
باد مراد داند، دمسردی خزان را
کار موقت به وقت از صائب تبریزی دیوان اشعار 195
1. کار موقت به وقت است، که چون وقت رسید
خوابی از بند رهانید مه کنعان را
امید من به خاموشی، از صائب تبریزی دیوان اشعار 196
1. امید من به خاموشی، یکی ده گشت تا دیدم
که سامان می‌دهد دست از اشارت، کار لالان را
گوشی نخراشد از صائب تبریزی دیوان اشعار 197
1. گوشی نخراشد ز صدای جرس ما
ما قافلهٔ ریگ روانیم جهان را
به ما حرارت دوزخ از صائب تبریزی دیوان اشعار 198
1. به ما حرارت دوزخ چه می‌تواند کرد؟
اگر ز ما نستانند چشم گریان را
مرا از صافی مشرب از صائب تبریزی دیوان اشعار 199
1. مرا از صافی مشرب ز خود دانند هر قومی
که هر ظرفی به رنگ خود برآرد آب روشن را
چه حاجت است به از صائب تبریزی دیوان اشعار 200
1. چه حاجت است به خال آن بیاض گردن را؟
ستاره نقطهٔ سهوست صبح روشن را
دلم هر لحظه از از صائب تبریزی دیوان اشعار 201
1. دلم هر لحظه از داغی به داغ دیگر آویزد
چو بیماری که گرداند ز تاب درد بالین را
ز افتادگی به از صائب تبریزی دیوان اشعار 202
1. ز افتادگی به مسند عزت رسیده است
یوسف کند چگونه فراموش چاه را؟
غافلان را گوش از صائب تبریزی دیوان اشعار 203
1. غافلان را گوش بر آواز طبل رحلت است
هر تپیدن قاصدی باشد دل آگاه را
دلت ای غنچه محال از صائب تبریزی دیوان اشعار 204
1. دلت ای غنچه محال است سبکبار شود
تا نریزی ز بغل این زر اندوخته را