دعوی سوختگی از صائب تبریزی دیوان اشعار 205
1. دعوی سوختگی پیش من ای لاله مکن
می‌شناسد دل من بوی دل سوخته را
غم مردن نبود از صائب تبریزی دیوان اشعار 206
1. غم مردن نبود جان غم اندوخته را
نیست از برق خطر مزرعهٔ سوخته را
چه قدر راه به از صائب تبریزی دیوان اشعار 207
1. چه قدر راه به تقلید توان پیمودن؟
رشته کوتاه بود مرغ نوآموخته را
سینه‌ها را خامشی از صائب تبریزی دیوان اشعار 208
1. سینه‌ها را خامشی گنجینهٔ گوهر کند
یاد دارم از صدف این نکتهٔ سربسته را
در دیار عشق، از صائب تبریزی دیوان اشعار 209
1. در دیار عشق، کس را دل نمی‌سوزد به کس
از تب گرم است این‌جا شمع بالین خسته را
ساده لوحان جنون از صائب تبریزی دیوان اشعار 210
1. ساده لوحان جنون از بیم محشر فارغند
بیم رسوایی نباشد نامهٔ ننوشته را
زود گردد چهرهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 211
1. زود گردد چهرهٔ بی‌شرم، پامال نگاه
می‌رود گلشن به غارت، باغبان خفته را
عالم از افسردگان از صائب تبریزی دیوان اشعار 212
1. عالم از افسردگان یک چشم خواب آلود شد
کو قیامت تا برانگیزد جهان خفته را؟
شد ره خوابیده از صائب تبریزی دیوان اشعار 213
1. شد ره خوابیده بیدار و همان آسوده‌اند
برده گویا خواب مرگ این همرهان خفته را
بپذیر عذر باده‌کشان از صائب تبریزی دیوان اشعار 214
1. بپذیر عذر باده‌کشان را، که همچو موج
در دست خویش نیست عنان، آب برده را
مشمر ز عمر خود از صائب تبریزی دیوان اشعار 215
1. مشمر ز عمر خود نفس ناشمرده را
دفتر مساز این ورق باد برده را
می‌کند باد مخالف، از صائب تبریزی دیوان اشعار 216
1. می‌کند باد مخالف، شور دریا را زیاد
کی نصیحت می‌دهد تسکین، دل آزرده را