از خرابی چون از صائب تبریزی دیوان اشعار 229
1. از خرابی چون نگه دارم دل دیوانه را؟
سیل یک مهمان ناخوانده است این ویرانه را
حسن و عشق پاک از صائب تبریزی دیوان اشعار 230
1. حسن و عشق پاک را شرم و حیا در کار نیست
پیش مردم شمع در بر می‌کشد پروانه را
رحم کن بر ما سیه از صائب تبریزی دیوان اشعار 231
1. رحم کن بر ما سیه بختان، که با آن سرکشی
شمع در شبها به دست آرد دل پروانه را
کم نشد از گریه از صائب تبریزی دیوان اشعار 232
1. کم نشد از گریه اندوهی که در دل داشتم
پاک نتوان کرد با دامان تر آیینه را
دریاب اگر اهل از صائب تبریزی دیوان اشعار 233
1. دریاب اگر اهل دلی، پیشتر از صبح
چون غنچهٔ نشکفته نسیم سحری را
خمارآلودهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 234
1. خمارآلودهٔ یوسف به پیراهن نمی‌سازد
ز پیش چشم من بردار این مینای خالی را
مه نو می‌نماید از صائب تبریزی دیوان اشعار 235
1. مه نو می‌نماید گوشهٔ ابرو، تو هم ساقی
چو گردون بر سر چنگ آر آن جام هلالی را
جان محال است از صائب تبریزی دیوان اشعار 236
1. جان محال است که در جسم بود فارغبال
خواب آشفته بود مردم زندانی را
غنان سیل را هرگز از صائب تبریزی دیوان اشعار 237
1. غنان سیل را هرگز شکست پل نمی‌گیرد
نگردد قد خم مانع، شتاب زندگانی را
حیات جاودان از صائب تبریزی دیوان اشعار 238
1. حیات جاودان بی‌دوستان مرگی است پابرجا
به تنهایی مخور چون خضر آب زندگانی را
به امیدی که چون از صائب تبریزی دیوان اشعار 239
1. به امیدی که چون باد بهار از در درون آیی
چو گل در دست خود داریم نقد زندگانی را
شود آسان دل از از صائب تبریزی دیوان اشعار 240
1. شود آسان دل از جان برگرفتن در کهنسالی
که در فصل خزان، برگ از هوا گیرد جدایی را