سزای توست چون از صائب تبریزی دیوان اشعار 241
1. سزای توست چون گل گریهٔ تلخ پشیمانی
که گفت ای غنچهٔ غافل، دهن پیش صبا بگشا؟
شکایت نامهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 242
1. شکایت نامهٔ ما سنگ را در گریه می‌آرد
مهیای گرستن شو، دگر مکتوب ما بگشا
میان اگر نکنی از صائب تبریزی دیوان اشعار 243
1. میان اگر نکنی باز، اختیار از توست
به حق خندهٔ گل کز جبین گره بگشا!
با نامرادی از از صائب تبریزی دیوان اشعار 244
1. با نامرادی از همه کس زخم می‌خوریم
این وای اگر سپهر رود بر مراد ما
در رزمگه، برهنه از صائب تبریزی دیوان اشعار 245
1. در رزمگه، برهنه چو شمشیر می‌رویم
در دست دشمن است سلاح نبرد ما
تا دور ازان لب از صائب تبریزی دیوان اشعار 246
1. تا دور ازان لب شکرین همچو نی شدیم
ترجیع بند ناله بود، بند بند ما
شیوهٔ ما سخت از صائب تبریزی دیوان اشعار 247
1. شیوهٔ ما سخت جانان نیست اظهار ملال
لاله‌ها بی‌داغ می‌رویند از کهسار ما
گریه بر حال کسان از صائب تبریزی دیوان اشعار 248
1. گریه بر حال کسان بیشتر از خود داریم
بر مراد دگران سیر کند اختر ما
یارب، که دعا از صائب تبریزی دیوان اشعار 249
1. یارب، که دعا کرد که چون قافلهٔ موج
آسایش منزل نبود در سفر ما
مادر از فرزند از صائب تبریزی دیوان اشعار 250
1. مادر از فرزند ناهموار خجلت می‌کشد
خاک سر بالا نیارد کرد از تقصیر ما
همطالع بیدیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 251
1. همطالع بیدیم درین باغ، که باشد
سر پیش فکندن، ثمر پیشرس ما
گردبادی را که از صائب تبریزی دیوان اشعار 252
1. گردبادی را که می‌بینی درین دامان دشت
روح مجنون است می‌آید به استقبال ما