ساحلی نیست به جز دامن صحرای عدم از صائب تبریزی دیوان اشعار 217
1. ساحلی نیست به جز دامن صحرای عدم
خس و خاشاک به دریای وجود آمده را
گریه بسیار بود، نو به وجود آمده را از صائب تبریزی دیوان اشعار 218
1. گریه بسیار بود، نو به وجود آمده را
خاک زندان بود از چرخ فرود آمده را
عیدست مرگ، دست به هستی فشانده را از صائب تبریزی دیوان اشعار 219
1. عیدست مرگ، دست به هستی فشانده را
پروای باد نیست چراغ نشانده را
چند باشم زان رخ مستور، قانع با خیال ؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 220
1. چند باشم زان رخ مستور، قانع با خیال ؟
در گریبان تا به کی ریزم گل ناچیده را؟
شبنم ز باغبان نکشد منت وصال از صائب تبریزی دیوان اشعار 221
1. شبنم ز باغبان نکشد منت وصال
معشوق در کنار بود پاک دیده را
آسمان آسوده است از بیقراری‌های ما از صائب تبریزی دیوان اشعار 222
1. آسمان آسوده است از بیقراری‌های ما
گریهٔ طفلان نمی‌سوزد دل گهواره را
چون آمدی به کوی خرابات بی‌طلب از صائب تبریزی دیوان اشعار 223
1. چون آمدی به کوی خرابات بی‌طلب
بر طاق نه صلاح و فرود آر شیشه را
شاید به جوی رفته کند آب بازگشت از صائب تبریزی دیوان اشعار 224
1. شاید به جوی رفته کند آب بازگشت
چون شد تهی ز باده، مبین خوار شیشه را
عقل میزان تفاوت در میان می‌آورد از صائب تبریزی دیوان اشعار 225
1. عقل میزان تفاوت در میان می‌آورد
عشق در یک پله دارد کعبه و بتخانه را
شد جهان در چشم من از رفتن جانان سیاه از صائب تبریزی دیوان اشعار 226
1. شد جهان در چشم من از رفتن جانان سیاه
برد با خود میهمان من چراغ خانه را
میل دل با طاق ابروی بتان امروز نیست از صائب تبریزی دیوان اشعار 227
1. میل دل با طاق ابروی بتان امروز نیست
کج بنا کردند از اول، قبلهٔ این خانه را
آسمانها در شکست من کمرها بسته‌اند از صائب تبریزی دیوان اشعار 228
1. آسمانها در شکست من کمرها بسته‌اند
چون نگه دارم من از نه آسیا یک دانه را