مستمع صاحب سخن را بر سر کار آورد از صائب تبریزی دیوان اشعار 685
1. مستمع صاحب سخن را بر سر کار آورد
غنچهٔ خاموش، بلبل را به گفتار آورد
گریه‌ها در پرده دارد عیشهای بی‌گمان از صائب تبریزی دیوان اشعار 686
1. گریه‌ها در پرده دارد عیشهای بی‌گمان
خندهٔ بی اختیار برق، باران آورد
عشق شورانگیز پیش از آسمان آمد پدید از صائب تبریزی دیوان اشعار 687
1. عشق شورانگیز پیش از آسمان آمد پدید
میزبان اول نمکدان بر سرخوان آورد
کوچهٔ زنجیر بن بست است در ظاهر، ولی از صائب تبریزی دیوان اشعار 688
1. کوچهٔ زنجیر بن بست است در ظاهر، ولی
هر که رفت آنجا، سر از صحرا برون می‌آورد
خواب پوچ این عزیزان قابل تعبیر نیست از صائب تبریزی دیوان اشعار 689
1. خواب پوچ این عزیزان قابل تعبیر نیست
یوسف ما راکه از زندان برون می‌آورد؟
من که روزی از دل خود می‌خورم در آتشم از صائب تبریزی دیوان اشعار 690
1. من که روزی از دل خود می‌خورم در آتشم
وای بر آنکس که نعمتهای الوان می‌خورد
کم‌کم دل مرا غم و اندیشه می‌خورد از صائب تبریزی دیوان اشعار 691
1. کم‌کم دل مرا غم و اندیشه می‌خورد
این باده عاقبت سر این شیشه می‌خورد
دل را به هم شکن که ازین بحر پر خطر از صائب تبریزی دیوان اشعار 692
1. دل را به هم شکن که ازین بحر پر خطر
تا نشکند سفینه به ساحل نمی‌ورد
ز مرگ تلخ پروا نیست بی برگ و نوایان را از صائب تبریزی دیوان اشعار 693
1. ز مرگ تلخ پروا نیست بی برگ و نوایان را
چراغ تنگدستان خامشی را از هوا گیرد
کدام آتش زبان کرد این دعا در حق من یارب از صائب تبریزی دیوان اشعار 694
1. کدام آتش زبان کرد این دعا در حق من یارب
که دامن هر که راسوزد، مرا آتش به جان گیرد
به آه داشتم امیدها، ندانستم از صائب تبریزی دیوان اشعار 695
1. به آه داشتم امیدها، ندانستم
که این فلک زده هم رنگ آسمان گیرد
فریب عقل خوردم، دامن مستی رها کردم از صائب تبریزی دیوان اشعار 696
1. فریب عقل خوردم، دامن مستی رها کردم
ندانستم که این‌جامحتسب هشیار می‌گیرد