مستمع صاحب سخن از صائب تبریزی دیوان اشعار 685
1. مستمع صاحب سخن را بر سر کار آورد
غنچهٔ خاموش، بلبل را به گفتار آورد
گریه‌ها در پرده از صائب تبریزی دیوان اشعار 686
1. گریه‌ها در پرده دارد عیشهای بی‌گمان
خندهٔ بی اختیار برق، باران آورد
عشق شورانگیز از صائب تبریزی دیوان اشعار 687
1. عشق شورانگیز پیش از آسمان آمد پدید
میزبان اول نمکدان بر سرخوان آورد
کوچهٔ زنجیر از صائب تبریزی دیوان اشعار 688
1. کوچهٔ زنجیر بن بست است در ظاهر، ولی
هر که رفت آنجا، سر از صحرا برون می‌آورد
خواب پوچ این از صائب تبریزی دیوان اشعار 689
1. خواب پوچ این عزیزان قابل تعبیر نیست
یوسف ما راکه از زندان برون می‌آورد؟
من که روزی از از صائب تبریزی دیوان اشعار 690
1. من که روزی از دل خود می‌خورم در آتشم
وای بر آنکس که نعمتهای الوان می‌خورد
کم‌کم دل مرا از صائب تبریزی دیوان اشعار 691
1. کم‌کم دل مرا غم و اندیشه می‌خورد
این باده عاقبت سر این شیشه می‌خورد
دل را به هم شکن از صائب تبریزی دیوان اشعار 692
1. دل را به هم شکن که ازین بحر پر خطر
تا نشکند سفینه به ساحل نمی‌ورد
ز مرگ تلخ پروا از صائب تبریزی دیوان اشعار 693
1. ز مرگ تلخ پروا نیست بی برگ و نوایان را
چراغ تنگدستان خامشی را از هوا گیرد
کدام آتش زبان از صائب تبریزی دیوان اشعار 694
1. کدام آتش زبان کرد این دعا در حق من یارب
که دامن هر که راسوزد، مرا آتش به جان گیرد
به آه داشتم امیدها، از صائب تبریزی دیوان اشعار 695
1. به آه داشتم امیدها، ندانستم
که این فلک زده هم رنگ آسمان گیرد
فریب عقل خوردم، از صائب تبریزی دیوان اشعار 696
1. فریب عقل خوردم، دامن مستی رها کردم
ندانستم که این‌جامحتسب هشیار می‌گیرد