از تزلزل بیش محکم شد بنای غفلتم از صائب تبریزی دیوان اشعار 661
1. از تزلزل بیش محکم شد بنای غفلتم
رعشه پیری مرا آگاه نتوانست کرد
تار و پود عالم امکان به هم پیوسته است از صائب تبریزی دیوان اشعار 662
1. تار و پود عالم امکان به هم پیوسته است
عالمی را شاد کرد
مرا ز یاد تو برد و ترا ز خاطر من از صائب تبریزی دیوان اشعار 663
1. مرا ز یاد تو برد و ترا ز خاطر من
ستم زمانه ازین بیشتر چه خواهد کرد؟
مادر خاک به فرزند نمی‌پردازد از صائب تبریزی دیوان اشعار 664
1. مادر خاک به فرزند نمی‌پردازد
روی در منزل و ماوای پدر باید کرد
بر جبهه‌اش غبار خجالت نشسته باد! از صائب تبریزی دیوان اشعار 665
1. بر جبهه‌اش غبار خجالت نشسته باد!
سیلی که بر خرابه من ترکتاز کرد
مست خیال را به وصال احتیاج نیست از صائب تبریزی دیوان اشعار 666
1. مست خیال را به وصال احتیاج نیست
بوی گلم ز صحبت گل بی نیاز کرد
شیرازهٔ بهار تماشا گسسته بود از صائب تبریزی دیوان اشعار 667
1. شیرازهٔ بهار تماشا گسسته بود
تا مرغ پر شکستهٔ ما فکر بال کرد
گل کرد چون شفق ز گریبان و دامنش از صائب تبریزی دیوان اشعار 668
1. گل کرد چون شفق ز گریبان و دامنش
چندان که چرخ خون مرا پایمال کرد
ز آب من جگر تشنه‌ای نشد سیراب از صائب تبریزی دیوان اشعار 669
1. ز آب من جگر تشنه‌ای نشد سیراب
چه سود ازین که فلک لعل آبدارم کرد؟
مرا به حال خود ای عشق بیش ازین مگذار از صائب تبریزی دیوان اشعار 670
1. مرا به حال خود ای عشق بیش ازین مگذار
که بی غمی یکی از اهل روزگارم کرد!
علاج غم به می خوشگوار نتوان کرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 671
1. علاج غم به می خوشگوار نتوان کرد
به آب، آینه را بی غبار نتوان کرد
مصیبت دگرست این که مرده دل را از صائب تبریزی دیوان اشعار 672
1. مصیبت دگرست این که مرده دل را
چو مرده تن خاکی به گور نتوان کرد