مرا گر خنده‌ای چون غنچه در سالی شود روزی از صائب تبریزی دیوان اشعار 625
1. مرا گر خنده‌ای چون غنچه در سالی شود روزی
به لب تا از ته دل می‌رسد، خمیازه می‌گردد
هزار حیف که در دودمان عشق نماند از صائب تبریزی دیوان اشعار 626
1. هزار حیف که در دودمان عشق نماند
کسی که خانهٔ زنجیر را بپا دارد!
ندیدم یک نفس راحت ز حس ظاهر و باطن از صائب تبریزی دیوان اشعار 627
1. ندیدم یک نفس راحت ز حس ظاهر و باطن
چه آسایش در آن کشور که ده فرمانروا دارد؟
کجاست عالم تجرید، تا برون آیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 628
1. کجاست عالم تجرید، تا برون آیم
ازین خرابه که یک بام وصد هوا دارد
درین میخانه از خاکی نهادان، چون سبوی می از صائب تبریزی دیوان اشعار 629
1. درین میخانه از خاکی نهادان، چون سبوی می
که بار دوش می‌گردد که بار از دوش بردارد؟
ندیدم روز خوش تا رفت دامان دل از دستم از صائب تبریزی دیوان اشعار 630
1. ندیدم روز خوش تا رفت دامان دل از دستم
که در غربت بود، هر کس عزیزی در سفر دارد
می‌شوم چون تهی از باده، به سر می‌غلتم از صائب تبریزی دیوان اشعار 631
1. می‌شوم چون تهی از باده، به سر می‌غلتم
همچو خم بر سر پا زور شرابم دارد
نمی‌گردد به خاطر هیچ کس را فکر برگشتن از صائب تبریزی دیوان اشعار 632
1. نمی‌گردد به خاطر هیچ کس را فکر برگشتن
چه خاک دلنشین است این که صحرای عدم دارد
کدام روز که صد بت نمی‌تراشد دل ؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 633
1. کدام روز که صد بت نمی‌تراشد دل ؟
خوشا حضور بر همن که یک صنم دارد
به جان رساند مرا داغ دوستان دیدن از صائب تبریزی دیوان اشعار 634
1. به جان رساند مرا داغ دوستان دیدن
چه دلخوشی خضر از عمر جاودان دارد؟
ز درد خویش ندارم خبر، همین دانم از صائب تبریزی دیوان اشعار 635
1. ز درد خویش ندارم خبر، همین دانم
که هر چه جز دل خود می‌خورم زیان دارد
فغان که آینه رخسار من نمی‌داند از صائب تبریزی دیوان اشعار 636
1. فغان که آینه رخسار من نمی‌داند
که آشنایی تردامنان زیان دارد