مرا گر خنده‌ای از صائب تبریزی دیوان اشعار 625
1. مرا گر خنده‌ای چون غنچه در سالی شود روزی
به لب تا از ته دل می‌رسد، خمیازه می‌گردد
هزار حیف که در از صائب تبریزی دیوان اشعار 626
1. هزار حیف که در دودمان عشق نماند
کسی که خانهٔ زنجیر را بپا دارد!
ندیدم یک نفس از صائب تبریزی دیوان اشعار 627
1. ندیدم یک نفس راحت ز حس ظاهر و باطن
چه آسایش در آن کشور که ده فرمانروا دارد؟
کجاست عالم تجرید، از صائب تبریزی دیوان اشعار 628
1. کجاست عالم تجرید، تا برون آیم
ازین خرابه که یک بام وصد هوا دارد
درین میخانه از صائب تبریزی دیوان اشعار 629
1. درین میخانه از خاکی نهادان، چون سبوی می
که بار دوش می‌گردد که بار از دوش بردارد؟
ندیدم روز خوش از صائب تبریزی دیوان اشعار 630
1. ندیدم روز خوش تا رفت دامان دل از دستم
که در غربت بود، هر کس عزیزی در سفر دارد
می‌شوم چون تهی از صائب تبریزی دیوان اشعار 631
1. می‌شوم چون تهی از باده، به سر می‌غلتم
همچو خم بر سر پا زور شرابم دارد
نمی‌گردد به از صائب تبریزی دیوان اشعار 632
1. نمی‌گردد به خاطر هیچ کس را فکر برگشتن
چه خاک دلنشین است این که صحرای عدم دارد
کدام روز که صد از صائب تبریزی دیوان اشعار 633
1. کدام روز که صد بت نمی‌تراشد دل ؟
خوشا حضور بر همن که یک صنم دارد
به جان رساند از صائب تبریزی دیوان اشعار 634
1. به جان رساند مرا داغ دوستان دیدن
چه دلخوشی خضر از عمر جاودان دارد؟
ز درد خویش ندارم از صائب تبریزی دیوان اشعار 635
1. ز درد خویش ندارم خبر، همین دانم
که هر چه جز دل خود می‌خورم زیان دارد
فغان که آینه از صائب تبریزی دیوان اشعار 636
1. فغان که آینه رخسار من نمی‌داند
که آشنایی تردامنان زیان دارد