خنده چون مینای می کم کن، که چون خالی شدی از صائب تبریزی دیوان اشعار 49
1. خنده چون مینای می کم کن، که چون خالی شدی
می‌گذارد چرخ بر طاق فراموشی ترا
آنچنان کز خط سواد مردمان روشن شود از صائب تبریزی دیوان اشعار 50
1. آنچنان کز خط سواد مردمان روشن شود
سرمه گویاتر کند چشم سخنگوی ترا
در گشاد کار خود مشکل‌گشایان عاجزند از صائب تبریزی دیوان اشعار 51
1. در گشاد کار خود مشکل‌گشایان عاجزند
شانه نتواند گشودن طرهٔ شمشاد را
یک ره ای آتش به فریاد سپند من برس از صائب تبریزی دیوان اشعار 52
1. یک ره ای آتش به فریاد سپند من برس
در گره تا چند بندم ناله و فریاد را؟
چرخ را آرامگاه عافیت پنداشتم از صائب تبریزی دیوان اشعار 53
1. چرخ را آرامگاه عافیت پنداشتم
آشیان کردم تصور، خانهٔ صیاد را
دریا بغل گشاده به ساحل نهاد روی از صائب تبریزی دیوان اشعار 54
1. دریا بغل گشاده به ساحل نهاد روی
دیگر کدام سیل گسسته است بند را؟
می زیر دست خود نکند هوشمند را از صائب تبریزی دیوان اشعار 55
1. می زیر دست خود نکند هوشمند را
پروای سیل نیست زمین بلند را
یوسف ما ز تهیدستی خلق آگاه است از صائب تبریزی دیوان اشعار 56
1. یوسف ما ز تهیدستی خلق آگاه است
به چه امید به بازار رساند خود را؟
هوشمندی که به هنگامهٔ مستان افتد از صائب تبریزی دیوان اشعار 57
1. هوشمندی که به هنگامهٔ مستان افتد
مصلحت نیست که هشیار نماید خود را
راه خوابیده رسانید به منزل خود را از صائب تبریزی دیوان اشعار 58
1. راه خوابیده رسانید به منزل خود را
نرساندی تو گرانجان به در دل خود را
نهان از پرده‌های چشم می‌گریم، نه آن شمعم از صائب تبریزی دیوان اشعار 59
1. نهان از پرده‌های چشم می‌گریم، نه آن شمعم
که سازم نقل مجلس، گریهٔ مستانهٔ خود را
فرو خوردم ز غیرت گریهٔ مستانهٔ خود را از صائب تبریزی دیوان اشعار 60
1. فرو خوردم ز غیرت گریهٔ مستانهٔ خود را
فشاندم در غبار خاطر خود، دانهٔ خود را