جان می‌دهد چو از صائب تبریزی دیوان اشعار 433
1. جان می‌دهد چو شمع برای نسیم صبح
هر کس تمام شب نفس آتشین زده است
از باده خشک لب از صائب تبریزی دیوان اشعار 434
1. از باده خشک لب شدن و مردنم یکی است
تا شیشه‌ام تهی شده، پیمانه پر شده است
خاطر از سبحه از صائب تبریزی دیوان اشعار 435
1. خاطر از سبحه و زنار مکدر شده است
ریسمان بازی تقلید مکرر شده است
شبنم از سعی به از صائب تبریزی دیوان اشعار 436
1. شبنم از سعی به سرچشمهٔ خورشید رسید
قطره ماست که زندانی گوهر شده است
هیچ کس مشکل ما از صائب تبریزی دیوان اشعار 437
1. هیچ کس مشکل ما را نتوانست گشود
تا به نام که طلسم دل ما بسته شده است ؟
ای که می‌پرسی از صائب تبریزی دیوان اشعار 438
1. ای که می‌پرسی ز صحبتها گریزانی چرا
در بساطم وقت ضایع کردنی کم مانده است
از مرگ به ما نیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 439
1. از مرگ به ما نیم نفس بیش نمانده است
یک گام ز سیلاب به خس بیش نمانده است
چون برگ خزان از صائب تبریزی دیوان اشعار 440
1. چون برگ خزان دیده و چون شمع سحرگاه
از عمر مرا نیم نفس بیش نمانده است
نه کوهکنی هست از صائب تبریزی دیوان اشعار 441
1. نه کوهکنی هست درین عرصه، نه پرویز
آوازه‌ای از عشق و هوس بیش نمانده است
یک عمر می‌توان از صائب تبریزی دیوان اشعار 442
1. یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت
در بند آن مباش که مضمون نمانده است
دیوانه شو که از صائب تبریزی دیوان اشعار 443
1. دیوانه شو که عشرت طفلانهٔ جهان
در کوچهٔ سلامت زنجیر بوده است
یک دل گشاده از از صائب تبریزی دیوان اشعار 444
1. یک دل گشاده از نفس گرم من نشد
این باغ پر ز غنچهٔ تصویر بوده است