غم پوشش برونم را گرفته است از صائب تبریزی دیوان اشعار 409
1. غم پوشش برونم را گرفته است
خیال نان درونم را گرفته است
ز فکر جامه ونان چون برآیم ؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 410
1. ز فکر جامه ونان چون برآیم ؟
که بیرون و درونم را گرفته است
از دست رستخیز حوادث کجا رویم ؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 411
1. از دست رستخیز حوادث کجا رویم ؟
ما را میان بادیه باران گرفته است
برگرد به میخانه ازین توبهٔ ناقص از صائب تبریزی دیوان اشعار 412
1. برگرد به میخانه ازین توبهٔ ناقص
تا پیر خرابات به راهت نگرفته است
یک دلشده در دام نگاهت نگرفته است از صائب تبریزی دیوان اشعار 413
1. یک دلشده در دام نگاهت نگرفته است
در هالهٔ آغوش، چو ماهت نگرفته است
خمیازهٔ نشاط است، روی گشادهٔ گل از صائب تبریزی دیوان اشعار 414
1. خمیازهٔ نشاط است، روی گشادهٔ گل
ورنه که از ته دل، در این جهان شکفته است ؟
سپهر خون به دلم می‌کند، نمی‌داند از صائب تبریزی دیوان اشعار 415
1. سپهر خون به دلم می‌کند، نمی‌داند
که آبروی سفال شکسته از باده است
هست امید زیستن از بام چرخ افتاده را از صائب تبریزی دیوان اشعار 416
1. هست امید زیستن از بام چرخ افتاده را
وای بر آن کس کز اوج اعتبار افتاده است
سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است از صائب تبریزی دیوان اشعار 417
1. سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است
گل چو تقویم کهن از اعتبار افتاده است
سیل در بنیاد تقوی از بهار افتاده است از صائب تبریزی دیوان اشعار 418
1. سیل در بنیاد تقوی از بهار افتاده است
توبه را آتش به جان از لاله زار افتاده است
نه لباس تندرستی، نه امید پختگی از صائب تبریزی دیوان اشعار 419
1. نه لباس تندرستی، نه امید پختگی
میوه خامم به سنگ از شاخسار افتاده است
هرگز از من چون کمان بر دست کس زوری نرفت از صائب تبریزی دیوان اشعار 420
1. هرگز از من چون کمان بر دست کس زوری نرفت
این کشاکش در رگ جانم چه کار افتاده است ؟