غم پوشش برونم از صائب تبریزی دیوان اشعار 409
1. غم پوشش برونم را گرفته است
خیال نان درونم را گرفته است
ز فکر جامه ونان از صائب تبریزی دیوان اشعار 410
1. ز فکر جامه ونان چون برآیم ؟
که بیرون و درونم را گرفته است
از دست رستخیز از صائب تبریزی دیوان اشعار 411
1. از دست رستخیز حوادث کجا رویم ؟
ما را میان بادیه باران گرفته است
برگرد به میخانه از صائب تبریزی دیوان اشعار 412
1. برگرد به میخانه ازین توبهٔ ناقص
تا پیر خرابات به راهت نگرفته است
یک دلشده در دام از صائب تبریزی دیوان اشعار 413
1. یک دلشده در دام نگاهت نگرفته است
در هالهٔ آغوش، چو ماهت نگرفته است
خمیازهٔ نشاط از صائب تبریزی دیوان اشعار 414
1. خمیازهٔ نشاط است، روی گشادهٔ گل
ورنه که از ته دل، در این جهان شکفته است ؟
سپهر خون به دلم از صائب تبریزی دیوان اشعار 415
1. سپهر خون به دلم می‌کند، نمی‌داند
که آبروی سفال شکسته از باده است
هست امید زیستن از صائب تبریزی دیوان اشعار 416
1. هست امید زیستن از بام چرخ افتاده را
وای بر آن کس کز اوج اعتبار افتاده است
سنبل زلف از رخش از صائب تبریزی دیوان اشعار 417
1. سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است
گل چو تقویم کهن از اعتبار افتاده است
سیل در بنیاد از صائب تبریزی دیوان اشعار 418
1. سیل در بنیاد تقوی از بهار افتاده است
توبه را آتش به جان از لاله زار افتاده است
نه لباس تندرستی، از صائب تبریزی دیوان اشعار 419
1. نه لباس تندرستی، نه امید پختگی
میوه خامم به سنگ از شاخسار افتاده است
هرگز از من چون از صائب تبریزی دیوان اشعار 420
1. هرگز از من چون کمان بر دست کس زوری نرفت
این کشاکش در رگ جانم چه کار افتاده است ؟