احوال خود به گریه ادا می‌کنیم ما از صائب تبریزی دیوان اشعار 373
1. احوال خود به گریه ادا می‌کنیم ما
مژگان چو طفل بسته زبان ترجمان ماست
تنها نه‌ایم در ره دور و دراز عشق از صائب تبریزی دیوان اشعار 374
1. تنها نه‌ایم در ره دور و دراز عشق
آوارگی چو ریگ روان همعنان ماست
پرستشی که مدام است، می پرستی ماست از صائب تبریزی دیوان اشعار 375
1. پرستشی که مدام است، می پرستی ماست
شبی که صبح ندارد سیاه مستی ماست
نیست پروای عدم دلزدهٔ هستی را از صائب تبریزی دیوان اشعار 376
1. نیست پروای عدم دلزدهٔ هستی را
از قفس مرغ به هر جا که رود بستان است
پیاله‌ای که ترا وارهاند از هستی از صائب تبریزی دیوان اشعار 377
1. پیاله‌ای که ترا وارهاند از هستی
اگر به هر دو جهان می‌دهند، ارزان است
از شب بخت سیاهم صبح امیدی نزاد از صائب تبریزی دیوان اشعار 378
1. از شب بخت سیاهم صبح امیدی نزاد
حرف خواب آلودگان است این که شب آبستن است
غافل مشو ز مرگ، که در چشم اهل هوش از صائب تبریزی دیوان اشعار 379
1. غافل مشو ز مرگ، که در چشم اهل هوش
موی سفید رشته به انگشت بستن است
کفارهٔ شراب خوریهای بی حساب از صائب تبریزی دیوان اشعار 380
1. کفارهٔ شراب خوریهای بی حساب
هشیار در میانهٔ مستان نشستن است
روشندلان همیشه سفر در وطن کنند از صائب تبریزی دیوان اشعار 381
1. روشندلان همیشه سفر در وطن کنند
استاده است شمع و همان گرم رفتن است
در محرم تا چه خونها در دل مردم کند از صائب تبریزی دیوان اشعار 382
1. در محرم تا چه خونها در دل مردم کند
محنت آبادی که عیدش در بدر گردیدن است
می‌شوم من داغ، هر کس را که می‌سوزد فلک از صائب تبریزی دیوان اشعار 383
1. می‌شوم من داغ، هر کس را که می‌سوزد فلک
از چراغ دیگران غمخانهٔ من روشن است
جوی شیر از جگل سنگ بریدن سهل است از صائب تبریزی دیوان اشعار 384
1. جوی شیر از جگل سنگ بریدن سهل است
هر که بر پای هوس تیشه زند کوهکن است