اهل همت را مکرر از صائب تبریزی دیوان اشعار 313
1. اهل همت را مکرر دردسر دادن خطاست
آرزوی هر دو عالم را ازو یکجا طلب
آبرو در پیش ساغر از صائب تبریزی دیوان اشعار 314
1. آبرو در پیش ساغر ریختن دون‌همتی است
گردنی کج می‌کنی، باری می از مینا طلب
معیار دوستان از صائب تبریزی دیوان اشعار 315
1. معیار دوستان دغل، روز حاجت است
قرضی به رسم تجربه از دوستان طلب
خاکیان پاک طینت، از صائب تبریزی دیوان اشعار 316
1. خاکیان پاک طینت، دانهٔ یک سبحه‌اند
هر که یک دل را نوازش کرد، عالم را نواخت
واسوختگی شیوهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 317
1. واسوختگی شیوهٔ ما نیست، و گرنه
از یک سخن سرد، دل ناز توان سوخت
خودنمایی نیست از صائب تبریزی دیوان اشعار 318
1. خودنمایی نیست کار خاکساران، ور نه من
مشت خونی می‌توانستم به پای دار ریخت
بس که گشتم مضطرب از صائب تبریزی دیوان اشعار 319
1. بس که گشتم مضطرب از لطف بی‌اندازه‌اش
تا به لب بردن، تمام این ساغر سرشار ریخت
صد عقده زهد خشک از صائب تبریزی دیوان اشعار 320
1. صد عقده زهد خشک به کارم فکنده بود
ذکرش به خیر باد که تسبیح من گسیخت !
دست بر هر چه فشاندم از صائب تبریزی دیوان اشعار 321
1. دست بر هر چه فشاندم به رگ جان آویخت
دامن از هر چه کشیدم به گریبان آویخت
گفتم از وادی از صائب تبریزی دیوان اشعار 322
1. گفتم از وادی غفلت قدمی بردارم
کوهم از پای گرانخواب به دامان آویخت
همین نه خانهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 323
1. همین نه خانهٔ ما در گذار سیلاب است
بنای زندگی خضر نیز بر آب است
در عالم فانی از صائب تبریزی دیوان اشعار 324
1. در عالم فانی که بقا پا به رکاب است
گر زندگی خضر بود، نقش بر آب است