نمی‌خلد به دلی نالهٔ شکایت من از صائب تبریزی دیوان اشعار 301
1. نمی‌خلد به دلی نالهٔ شکایت من
شکست شیشه من بی‌صداست همچو حباب
از رخت آیینه را خوش دولتی رو داده است از صائب تبریزی دیوان اشعار 302
1. از رخت آیینه را خوش دولتی رو داده است
در درون خانه‌اش ماه است و بیرون آفتاب
بهشت بر مژه تصویر می‌کند مهتاب از صائب تبریزی دیوان اشعار 303
1. بهشت بر مژه تصویر می‌کند مهتاب
پیاله را قدح شیر می‌کند مهتاب
فروغ صحبت روشندلان غنیمت دان از صائب تبریزی دیوان اشعار 304
1. فروغ صحبت روشندلان غنیمت دان
پیاله گیر که شبگیر می‌کند مهتاب
ایمنی جستم ز ویرانی، ندانستم که چرخ از صائب تبریزی دیوان اشعار 305
1. ایمنی جستم ز ویرانی، ندانستم که چرخ
گنج خواهد خواست جای باج ازین ملک خراب
شاه و گدا به دیدهٔ دریادلان یکی است از صائب تبریزی دیوان اشعار 306
1. شاه و گدا به دیدهٔ دریادلان یکی است
پوشیده است پست و بلند زمین در آب
از چشم نیم‌مست تو با یک جهان شراب از صائب تبریزی دیوان اشعار 307
1. از چشم نیم‌مست تو با یک جهان شراب
ما صلح می‌کنیم به یک سرمه دان شراب !
من در حجاب عشقم و او در نقاب شرم از صائب تبریزی دیوان اشعار 308
1. من در حجاب عشقم و او در نقاب شرم
ای وای اگر قدم ننهد در میان شراب
به احتیاط ز دست خضر پیاله بگیر از صائب تبریزی دیوان اشعار 309
1. به احتیاط ز دست خضر پیاله بگیر
مباد آب حیاتت دهد به جای شراب !
مجوی در سفر بیخودی مقام از من از صائب تبریزی دیوان اشعار 310
1. مجوی در سفر بیخودی مقام از من
که در محیط، کمر باز می‌کند سیلاب
بود ز وضع جهان هایهای گریهٔ من از صائب تبریزی دیوان اشعار 311
1. بود ز وضع جهان هایهای گریهٔ من
ز سنگلاخ فغان ساز می‌کند سیلاب
من آن شکسته بنایم درین خراب آباد از صائب تبریزی دیوان اشعار 312
1. من آن شکسته بنایم درین خراب آباد
که در خرابی من ناز می‌کند سیلاب