روزگاری است از صائب تبریزی دیوان اشعار 277
1. روزگاری است که در دیر مغان می‌ریزد
آب بر دست سبو، گریهٔ مستانه ما
نسیم صبح فنا از صائب تبریزی دیوان اشعار 278
1. نسیم صبح فنا تیغ بر کف استاده است
نفس چگونه بر آرد چراغ هستی ما؟
پیری و طفل‌مزاجی از صائب تبریزی دیوان اشعار 279
1. پیری و طفل‌مزاجی به هم آمیخته‌ایم
تا شب مرگ به آخر نرسد بازی ما
غنچهٔ دلگیر از صائب تبریزی دیوان اشعار 280
1. غنچهٔ دلگیر ما را برگ شکرخند نیست
ای نسیم عافیت، شبگیر کن از کوی ما
هرچند دیده‌ها از صائب تبریزی دیوان اشعار 281
1. هرچند دیده‌ها را، نادیده می‌شماری
هر جا که پاگذاری، فرش است دیدهٔ ما
گفتیم وقت پیری، از صائب تبریزی دیوان اشعار 282
1. گفتیم وقت پیری، در گوشه‌ای نشینیم
شد تازیانهٔ حرص، قد خمیدهٔ ما
خوش بود در قدم از صائب تبریزی دیوان اشعار 283
1. خوش بود در قدم صافدلان جان دادن
کاش در پای خم می‌شکند شیشهٔ ما
ما از تو جداییم از صائب تبریزی دیوان اشعار 284
1. ما از تو جداییم به صورت، نه به معنی
چون فاصلهٔ بیت بود فاصلهٔ ما
مهرهٔ گل، پی از صائب تبریزی دیوان اشعار 285
1. مهرهٔ گل، پی بازیچهٔ اطفال خوش است
دل صد پاره بود سبحهٔ صد دانهٔ ما
تیره روزیم، از صائب تبریزی دیوان اشعار 286
1. تیره روزیم، ولی شب همه شب می‌سوزد
شمع کافوری مهتاب به ویرانهٔ ما
تو پا به دامن از صائب تبریزی دیوان اشعار 287
1. تو پا به دامن منزل بکش که تا دامن
هزار مرحله دارد شکسته‌پایی ما
دولت بیدار اگر از صائب تبریزی دیوان اشعار 288
1. دولت بیدار اگر یک چند بی‌خوابی کشید
کرد در ایام بخت ما، قضای خواب‌ها