مرا از قید مذهب‌ها برون آورد عشق او از صائب تبریزی دیوان اشعار 289
1. مرا از قید مذهب‌ها برون آورد عشق او
که چون خورشید طالع شد، نهان گردند کوکب‌ها
به یک کرشمه که در کار آسمان کردی از صائب تبریزی دیوان اشعار 290
1. به یک کرشمه که در کار آسمان کردی
هنوز می‌پرد از شوق، چشم کوکب‌ها
گفتگوی کفر و دین آخر به یک جا می‌کشد از صائب تبریزی دیوان اشعار 291
1. گفتگوی کفر و دین آخر به یک جا می‌کشد
خواب یک خواب است و باشد مختلف تعبیرها
بر کلاه خود حباب‌آسا چه می‌لرزی، که شد از صائب تبریزی دیوان اشعار 292
1. بر کلاه خود حباب‌آسا چه می‌لرزی، که شد
تاج شاهان، مهرهٔ بازیچهٔ تقدیرها
تا کرد ترک می دلم، یک شربت آب خوش نخورد از صائب تبریزی دیوان اشعار 293
1. تا کرد ترک می دلم، یک شربت آب خوش نخورد
بیمار شد طفل یتیم، از اختلاف شیرها
نمی‌بود اینقدر خواب غرور دلبران سنگین از صائب تبریزی دیوان اشعار 294
1. نمی‌بود اینقدر خواب غرور دلبران سنگین
اگر می‌داشت آوازی، شکست شیشهٔ دل‌ها
دلم به پاکی دامان غنچه می‌لرزد از صائب تبریزی دیوان اشعار 295
1. دلم به پاکی دامان غنچه می‌لرزد
که بلبلان همه مستند و باغبان تنها
صحبت غنیمت است به هم چون رسیده‌ایم از صائب تبریزی دیوان اشعار 296
1. صحبت غنیمت است به هم چون رسیده‌ایم
تا کی دگر به هم رسد این تخته‌پاره‌ها
نیست صائب ملک تنگ بی‌غمی جای دو شاه از صائب تبریزی دیوان اشعار 297
1. نیست صائب ملک تنگ بی‌غمی جای دو شاه
زین سبب طفلان جدل دارند با دیوانه‌ها
چو فرد آینه با کاینات یکرو باش از صائب تبریزی دیوان اشعار 298
1. چو فرد آینه با کاینات یکرو باش
که شد سیاه رخ کاغذ از دورویی‌ها
جز این که داد سر خویش را به باد حباب از صائب تبریزی دیوان اشعار 299
1. جز این که داد سر خویش را به باد حباب
چه طرف بست ندانم ز پوچ‌گویی‌ها؟
چنان که شیر کند خواب طفل را شیرین از صائب تبریزی دیوان اشعار 300
1. چنان که شیر کند خواب طفل را شیرین
فزود غفلت من از سفیدمویی‌ها