مرا از قید مذهب‌ها از صائب تبریزی دیوان اشعار 289
1. مرا از قید مذهب‌ها برون آورد عشق او
که چون خورشید طالع شد، نهان گردند کوکب‌ها
به یک کرشمه که از صائب تبریزی دیوان اشعار 290
1. به یک کرشمه که در کار آسمان کردی
هنوز می‌پرد از شوق، چشم کوکب‌ها
گفتگوی کفر و از صائب تبریزی دیوان اشعار 291
1. گفتگوی کفر و دین آخر به یک جا می‌کشد
خواب یک خواب است و باشد مختلف تعبیرها
بر کلاه خود حباب‌آسا از صائب تبریزی دیوان اشعار 292
1. بر کلاه خود حباب‌آسا چه می‌لرزی، که شد
تاج شاهان، مهرهٔ بازیچهٔ تقدیرها
تا کرد ترک می از صائب تبریزی دیوان اشعار 293
1. تا کرد ترک می دلم، یک شربت آب خوش نخورد
بیمار شد طفل یتیم، از اختلاف شیرها
نمی‌بود اینقدر از صائب تبریزی دیوان اشعار 294
1. نمی‌بود اینقدر خواب غرور دلبران سنگین
اگر می‌داشت آوازی، شکست شیشهٔ دل‌ها
دلم به پاکی دامان از صائب تبریزی دیوان اشعار 295
1. دلم به پاکی دامان غنچه می‌لرزد
که بلبلان همه مستند و باغبان تنها
صحبت غنیمت است از صائب تبریزی دیوان اشعار 296
1. صحبت غنیمت است به هم چون رسیده‌ایم
تا کی دگر به هم رسد این تخته‌پاره‌ها
نیست صائب ملک از صائب تبریزی دیوان اشعار 297
1. نیست صائب ملک تنگ بی‌غمی جای دو شاه
زین سبب طفلان جدل دارند با دیوانه‌ها
چو فرد آینه با از صائب تبریزی دیوان اشعار 298
1. چو فرد آینه با کاینات یکرو باش
که شد سیاه رخ کاغذ از دورویی‌ها
جز این که داد از صائب تبریزی دیوان اشعار 299
1. جز این که داد سر خویش را به باد حباب
چه طرف بست ندانم ز پوچ‌گویی‌ها؟
چنان که شیر کند از صائب تبریزی دیوان اشعار 300
1. چنان که شیر کند خواب طفل را شیرین
فزود غفلت من از سفیدمویی‌ها