هست در قبضهٔ تقدیر، گشاد دل تنگ از صائب تبریزی دیوان اشعار 1441
1. هست در قبضهٔ تقدیر، گشاد دل تنگ
حل این عقد ز سرپنجهٔ تدبیر مخواه
مرگ بی‌منت، گواراتر ز آب زندگی است از صائب تبریزی دیوان اشعار 1442
1. مرگ بی‌منت، گواراتر ز آب زندگی است
زینهار از آب حیوان عمر جاویدان مخواه
چون لاله گرچه چشم و چراغم بهار را از صائب تبریزی دیوان اشعار 1443
1. چون لاله گرچه چشم و چراغم بهار را
تر می‌کنم به خون جگر، نان سوخته
نگردد چون کف افسوس هر برگ نهال من؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 1444
1. نگردد چون کف افسوس هر برگ نهال من؟
که چون بادام آوردند در باغم نظربسته
مژگان من نشد خشک، تا شد جدا ز رویت از صائب تبریزی دیوان اشعار 1445
1. مژگان من نشد خشک، تا شد جدا ز رویت
گوهر نمی‌شود بند، در رشتهٔ گسسته
دلگیر نیست از تن، جانهای زنگ بسته از صائب تبریزی دیوان اشعار 1446
1. دلگیر نیست از تن، جانهای زنگ بسته
کنج قفس بهشت است، بر مرغ پرشکسته
ز پیری می‌کند برگ سفر یک یک حواس من از صائب تبریزی دیوان اشعار 1447
1. ز پیری می‌کند برگ سفر یک یک حواس من
ز هم می‌ریزد اوراق خزان آهسته آهسته
دو دولت است که یکبار آرزو دارم: از صائب تبریزی دیوان اشعار 1448
1. دو دولت است که یکبار آرزو دارم:
تو در کنار من و شرم از میان رفته
به آب روی خود در منتهای عمر می‌لرزم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1449
1. به آب روی خود در منتهای عمر می‌لرزم
به دست رعشه دارم ساغر سرشار افتاده
سر بر تن من نیست ز آشفته دماغی از صائب تبریزی دیوان اشعار 1450
1. سر بر تن من نیست ز آشفته دماغی
زان دم که سبوی میم از دوش فتاده
دیوان ما و خود را، مفکن به روز محشر از صائب تبریزی دیوان اشعار 1451
1. دیوان ما و خود را، مفکن به روز محشر
در عذر خشم بیجا، یک بوسهٔ بجا ده
از پا فتادگانیم، در زیر پا نظر کن از صائب تبریزی دیوان اشعار 1452
1. از پا فتادگانیم، در زیر پا نظر کن
از دست رفتگانیم، دستی به دست ما ده