بجز کسب هوا از من دگر کاری نمی‌آید از صائب تبریزی دیوان اشعار 1357
1. بجز کسب هوا از من دگر کاری نمی‌آید
درین دریای پرآشوب پنداری حبابم من
به خاک افتم ز تخت سلطنت چون در خمار افتم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1358
1. به خاک افتم ز تخت سلطنت چون در خمار افتم
چو آید گردن مینا به کف، مالک رقابم من
دیدهٔ بیدار انجم محو شد در خواب روز از صائب تبریزی دیوان اشعار 1359
1. دیدهٔ بیدار انجم محو شد در خواب روز
همچنان در پردهٔ غیب است خواب چشم من
اندیشه از شکست ندارم، که همچو موج از صائب تبریزی دیوان اشعار 1360
1. اندیشه از شکست ندارم، که همچو موج
افزوده می‌شود ز شکستن سپاه من
کشاکش رگ جان من اختیاری نیست از صائب تبریزی دیوان اشعار 1361
1. کشاکش رگ جان من اختیاری نیست
چو موج، در کف دریا بود اراده من
بر لب چاه زنخدان تشنه لب استاده‌ام از صائب تبریزی دیوان اشعار 1362
1. بر لب چاه زنخدان تشنه لب استاده‌ام
آه اگر از سستی طالع نلغزد پای من!
با کمال ناگواریها گوارا کرده است از صائب تبریزی دیوان اشعار 1363
1. با کمال ناگواریها گوارا کرده است
محنت امروز را اندیشهٔ فردای من
خون می‌خورد کریم ز مهمان سیر چشم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1364
1. خون می‌خورد کریم ز مهمان سیر چشم
داغ است عشق از دل بی آرزوی من
گردون سفله لقمهٔ روزی حساب کرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1365
1. گردون سفله لقمهٔ روزی حساب کرد
هر گریه‌ای که گشت گره در گلوی من
بر حریر عافیت نتوان مرا در خواب کرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1366
1. بر حریر عافیت نتوان مرا در خواب کرد
می‌شناسد بستر بیگانه را پهلوی من
به نسیمی ز هم اوراق دلم می‌ریزد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1367
1. به نسیمی ز هم اوراق دلم می‌ریزد
به تامل گذر از نخل خزان دیدهٔ من
ازان خورند به تلخی شراب ناب مرا از صائب تبریزی دیوان اشعار 1368
1. ازان خورند به تلخی شراب ناب مرا
که بی‌تلاش به چنگ آمده است شیشهٔ من