چه می‌پرسی از صائب تبریزی دیوان اشعار 1321
1. چه می‌پرسی ز من کیفیت حسن بهاران را؟
که چون نرگس سر آمد عمر من در چشم مالیدن
انصاف نیست از صائب تبریزی دیوان اشعار 1322
1. انصاف نیست آیهٔ رحمت شود عذاب
چینی که حق زلف بود بر جبین مزن
خاکم به چشم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1323
1. خاکم به چشم در نگه واپسین مزن
زنهار بر چراغ سحر آستین مزن
ز صد هزار پسر، از صائب تبریزی دیوان اشعار 1324
1. ز صد هزار پسر، همچو ماه مصر یکی
چنان شود که چراغ پدر کند روشن
ز عمر، قسمت از صائب تبریزی دیوان اشعار 1325
1. ز عمر، قسمت ما نیست جز زمان وداع
چو آن چراغ که وقت سحر شود روشن
درین دو هفته از صائب تبریزی دیوان اشعار 1326
1. درین دو هفته که ابر بهار در گذرست
تو نیز دامن امید چون صدف واکن
دل را به آتش از صائب تبریزی دیوان اشعار 1327
1. دل را به آتش نفس گرم آب کن
ای غافل از خزان، گل خود را گلاب کن
از زخم سنگ نیست از صائب تبریزی دیوان اشعار 1328
1. از زخم سنگ نیست در بسته را گزیر
روی گشاده را سپر حادثات کن
از آب زندگی از صائب تبریزی دیوان اشعار 1329
1. از آب زندگی به شراب التفات کن
از طول عمر، صلح به عرض حیات کن
فریب شهرت کاذب از صائب تبریزی دیوان اشعار 1330
1. فریب شهرت کاذب مخور چو بیدردان
به جای تربت مجنون مرا زیارت کن!
این راه دور، از صائب تبریزی دیوان اشعار 1331
1. این راه دور، بیش ز یک نعره‌وار نیست
ای کمتر از سپند، صدایی بلند کن
هر چند ز ما هیچکسان از صائب تبریزی دیوان اشعار 1332
1. هر چند ز ما هیچکسان کار نیاید
کاری که به همت رود از پیش، خبر کن