زین بیابان می‌برم خود را برون چون گردباد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1309
1. زین بیابان می‌برم خود را برون چون گردباد
بیش ازین نتوان غبار خاطر صحرا شدن
چون سیاهی شد ز مو، هشیار می‌باید شدن از صائب تبریزی دیوان اشعار 1310
1. چون سیاهی شد ز مو، هشیار می‌باید شدن
صبح چون روشن شود بیدار می‌باید شدن
داشتم چون سرو از آزادگی امیدها از صائب تبریزی دیوان اشعار 1311
1. داشتم چون سرو از آزادگی امیدها
من چه دانستم چنین سر در هوا خواهم شدن؟
هر گنه عذری و هر تقصیر دارد توبه‌ای از صائب تبریزی دیوان اشعار 1312
1. هر گنه عذری و هر تقصیر دارد توبه‌ای
نیست غیر از زود رفتن، عذر بیجا آمدن
دلم ز کنج قفس تا گرفت، دانستم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1313
1. دلم ز کنج قفس تا گرفت، دانستم
که در بهشت مکرر نمی‌توان بودن
خوش است فصل بهاران شراب نوشیدن از صائب تبریزی دیوان اشعار 1314
1. خوش است فصل بهاران شراب نوشیدن
به روی سبزه و گل همچو آب غلتیدن
کنون که شیشهٔ می‌مالک الرقاب شده است از صائب تبریزی دیوان اشعار 1315
1. کنون که شیشهٔ می‌مالک الرقاب شده است
ز عقل نیست سر از خط جام پیچیدن
نیست جز پای خم امروز درین وحشتگاه از صائب تبریزی دیوان اشعار 1316
1. نیست جز پای خم امروز درین وحشتگاه
سرزمینی که زمین‌گیر توان گردیدن
در عشق پیش بینی، سنگ ره وصال است از صائب تبریزی دیوان اشعار 1317
1. در عشق پیش بینی، سنگ ره وصال است
شد سیل محو در بحر، از پیش پا ندیدن
بیستون را الم مردن فرهاد گداخت از صائب تبریزی دیوان اشعار 1318
1. بیستون را الم مردن فرهاد گداخت
سنگ را آب کند داغ عزیزان دیدن
ندارم محرمی چون کوهکن تا درد دل گویم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1319
1. ندارم محرمی چون کوهکن تا درد دل گویم
ز سنگ خاره می‌باید مرا آدم تراشیدن
جهان بهشت شد از نوبهار، باده بیار از صائب تبریزی دیوان اشعار 1320
1. جهان بهشت شد از نوبهار، باده بیار
که در بهشت حلال است باده نوشیدن