کار جهان تمامی، هرگز نمی‌پذیرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1285
1. کار جهان تمامی، هرگز نمی‌پذیرد
پیش از تمامی عمر، خود را تمام گردان
زان چهرهٔ عرقناک، زنهار بر حذر باش از صائب تبریزی دیوان اشعار 1286
1. زان چهرهٔ عرقناک، زنهار بر حذر باش
سیلاب عقل و هوش است، این قطره‌های باران
ایام نوجوانی، غافل مشو ز فرصت از صائب تبریزی دیوان اشعار 1287
1. ایام نوجوانی، غافل مشو ز فرصت
کاین آب برنگردد، دیگر به جویباران
همیشه داغ دل دردمند من تازه است از صائب تبریزی دیوان اشعار 1288
1. همیشه داغ دل دردمند من تازه است
که شب خموش نگردد چراغ بیماران
دو چشم شوخ تو با یکدیگر نمی‌سازند از صائب تبریزی دیوان اشعار 1289
1. دو چشم شوخ تو با یکدیگر نمی‌سازند
که در خرابی هم یکدلند میخواران
خفته را گر خفتگان بیدار نتوانند کرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1290
1. خفته را گر خفتگان بیدار نتوانند کرد
چون مرا بیدار کرد از خواب، خواب دیگران؟
گر نخواهی پشت پا زد بر جهان، پایی بکوب از صائب تبریزی دیوان اشعار 1291
1. گر نخواهی پشت پا زد بر جهان، پایی بکوب
دست اگر نتوانی افشاند آستینی برفشان
گر به بیداری غرور حسن مانع می‌شود از صائب تبریزی دیوان اشعار 1292
1. گر به بیداری غرور حسن مانع می‌شود
می‌توان دلهای شب آمد به خواب عاشقان
پیش ازین، بر رفتگان افسوس می‌خوردند خلق از صائب تبریزی دیوان اشعار 1293
1. پیش ازین، بر رفتگان افسوس می‌خوردند خلق
می‌خورند افسوس در ایام ما بر ماندگان
نیست آسان خون نعمتهای الوان ریختن از صائب تبریزی دیوان اشعار 1294
1. نیست آسان خون نعمتهای الوان ریختن
برگریزان مکافات است دندان ریختن!
سال‌ها گل در گریبان ریختی چون نوبهار از صائب تبریزی دیوان اشعار 1295
1. سال‌ها گل در گریبان ریختی چون نوبهار
مدتی هم اشک می‌باید به دامان ریختن
چو گل با روی خندان صرف کن گر خرده‌ای داری از صائب تبریزی دیوان اشعار 1296
1. چو گل با روی خندان صرف کن گر خرده‌ای داری
که دل را تنگ سازد، در گره چون غنچه زر بستن