خط به اوراق جهان، دیده و نادیده زدیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1249
1. خط به اوراق جهان، دیده و نادیده زدیم
پشت دستی به گل چیده و ناچیده زدیم
هر دم از ماتم برگی نتوان آه کشید از صائب تبریزی دیوان اشعار 1250
1. هر دم از ماتم برگی نتوان آه کشید
چار تکبیر برین نخل خزان دیده زدیم
حاصل ما ز عزیزان سفر کردهٔ خویش از صائب تبریزی دیوان اشعار 1251
1. حاصل ما ز عزیزان سفر کردهٔ خویش
مشت آبی است که بر آینهٔ دیده زدیم
دستش به چیدن سر ما کار تیغ کرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1252
1. دستش به چیدن سر ما کار تیغ کرد
چون گل به روی هر که درین باغ وا شدیم
کم نشد در سربلندی فیض ما چون آفتاب از صائب تبریزی دیوان اشعار 1253
1. کم نشد در سربلندی فیض ما چون آفتاب
سایهٔ ما بیش شد چندان که بالاتر شدیم
آسودگی کنج قفس کرد تلافی از صائب تبریزی دیوان اشعار 1254
1. آسودگی کنج قفس کرد تلافی
یک چند اگر زحمت پرواز کشیدیم
دست کوتاه ز دامان گل و پا در گل از صائب تبریزی دیوان اشعار 1255
1. دست کوتاه ز دامان گل و پا در گل
حال خار سر دیوار گلستان داریم
داغ عشق تو ز اندازهٔ ما افزون است از صائب تبریزی دیوان اشعار 1256
1. داغ عشق تو ز اندازهٔ ما افزون است
دستی از دور برین آتش سوزان داریم
از حادثه لرزند به خود قصر نشینان از صائب تبریزی دیوان اشعار 1257
1. از حادثه لرزند به خود قصر نشینان
ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم
در تلافی، میوهٔ شیرین به دامن می‌دهیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1258
1. در تلافی، میوهٔ شیرین به دامن می‌دهیم
همچو نخل پرثمر، سنگی که بر سر می‌خوریم
دست کرم ز رشتهٔ تسبیح برده‌ایم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1259
1. دست کرم ز رشتهٔ تسبیح برده‌ایم
روزی نمی‌رود که به صد دل نمی‌رسیم
نه دین ما به جا و نه دنیای ما تمام از صائب تبریزی دیوان اشعار 1260
1. نه دین ما به جا و نه دنیای ما تمام
از حق گذشته‌ایم و به باطل نمی‌رسیم