نیفشانم چو یوسف تا ز دامن گرد تهمت را از صائب تبریزی دیوان اشعار 1237
1. نیفشانم چو یوسف تا ز دامن گرد تهمت را
به تکلیف عزیزان من ز زندان بر نمی‌آیم
بی عزیزان، مرگ پابرجاست عمر جاودان از صائب تبریزی دیوان اشعار 1238
1. بی عزیزان، مرگ پابرجاست عمر جاودان
ما چو اسکندر دل از آب بقا برداشتیم
یک جبهه گشاده ندیدیم در جهان از صائب تبریزی دیوان اشعار 1239
1. یک جبهه گشاده ندیدیم در جهان
پوشیده بود، روی به هر در گذاشتیم
ماداغ توبه بر دل ساغر گذاشتیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1240
1. ماداغ توبه بر دل ساغر گذاشتیم
دور طرب به نشاهٔ دیگر گذاشتیم
هر کسی تخمی به خاک افشاند و ما دیوانگان از صائب تبریزی دیوان اشعار 1241
1. هر کسی تخمی به خاک افشاند و ما دیوانگان
دانه زنجیر در دامان صحرا کاشتیم
بر دانهٔ ناپخته دویدیم چو آدم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1242
1. بر دانهٔ ناپخته دویدیم چو آدم
ما کار خود از روز ازل خام گرفتیم
نفسی چند که در غم گذراندن ستم است از صائب تبریزی دیوان اشعار 1243
1. نفسی چند که در غم گذراندن ستم است
همچو گل صرف شکر خنده بیجا کردیم
ستم به خویش ز کوتاهی زبان کردیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1244
1. ستم به خویش ز کوتاهی زبان کردیم
به هر چه شکر نکردیم، یاد آن کردیم
بنای خانه بدوشی بلند کردهٔ ماست از صائب تبریزی دیوان اشعار 1245
1. بنای خانه بدوشی بلند کردهٔ ماست
قفس نبود که ما ترک آشیان کردیم
آستین بر هر چه افشاندیم، دست ما گرفت از صائب تبریزی دیوان اشعار 1246
1. آستین بر هر چه افشاندیم، دست ما گرفت
رو به ما آورد، بر هر چیز پشت پا زدیم
ما سیه بختان تفاوت را قلم بر سر زدیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1247
1. ما سیه بختان تفاوت را قلم بر سر زدیم
همچو مژگان سر ز یک چاک گریبان برزدیم
نیست ممکن از پشیمانی کسی نقصان کند از صائب تبریزی دیوان اشعار 1248
1. نیست ممکن از پشیمانی کسی نقصان کند
شاخ گل شد دست افسوسی که ما بر سر زدیم