می شود نقل مجالس چون شود شیرین سخن از صائب تبریزی غزل 6027
1. می شود نقل مجالس چون شود شیرین سخن
همچو خون پنهان نمی ماند چو شد رنگین سخن
چون قلم آن را که در سر هست سودای سخن از صائب تبریزی غزل 6028
1. چون قلم آن را که در سر هست سودای سخن
سر نمی پیچد به زخم تیغ از پای سخن
دست رد مشکل بود بر توشه عقبی زدن از صائب تبریزی غزل 6029
1. دست رد مشکل بود بر توشه عقبی زدن
ورنه آسان است پشت پای بر دنیا زدن
لشکر خط ملک حسنت را به هم خواهد زدن از صائب تبریزی غزل 6030
1. لشکر خط ملک حسنت را به هم خواهد زدن
صفحه رخساره ات را خط قلم خواهد زدن
باده با رندان صافی سینه می باید زدن از صائب تبریزی غزل 6031
1. باده با رندان صافی سینه می باید زدن
حسن اگر داری در آیینه می باید زدن
باده بی لعل لب دلبر نمی باید زدن از صائب تبریزی غزل 6032
1. باده بی لعل لب دلبر نمی باید زدن
غوطه در دریای بی گوهر نمی باید زدن
تا توان خاموش بودن دم نمی باید زدن از صائب تبریزی غزل 6033
1. تا توان خاموش بودن دم نمی باید زدن
عالم آسوده را بر هم نمی باید زدن
تا به کی پوشیده از همصحبتان ساغر زدن؟ از صائب تبریزی غزل 6034
1. تا به کی پوشیده از همصحبتان ساغر زدن؟
در گره تا چند آب خویش چون گوهر زدن؟
چند حرف آب و نان چون مردم غافل زدن؟ از صائب تبریزی غزل 6035
1. چند حرف آب و نان چون مردم غافل زدن؟
تا به کی بر رخنه دیوار زندان گل زدن؟
بخیه تا کی بر لباس تن ز آب و نان زدن؟ از صائب تبریزی غزل 6036
1. بخیه تا کی بر لباس تن ز آب و نان زدن؟
از بصیرت نیست گل بر رخنه زندان زدن
چیست دانی عشقبازی، بی سخن گویا شدن از صائب تبریزی غزل 6037
1. چیست دانی عشقبازی، بی سخن گویا شدن
چشم پوشیدن ز غیر حق، به حق بینا شدن
استخوان من اگر رزق هما خواهد شدن از صائب تبریزی غزل 6038
1. استخوان من اگر رزق هما خواهد شدن
سایه بال هما ابر بلا خواهد شدن