دلم بجا زتماشای دلنوازآمد از صائب تبریزی غزل 3876
1. دلم بجا زتماشای دلنوازآمد
شکار وحشیی از دام جست وباز آمد
نه هرکه خواجه شود بنده پروری داند از صائب تبریزی غزل 3877
1. نه هرکه خواجه شود بنده پروری داند
نه هرکه گردنی افراخت سروری داند
نه هر سخن نشناسی سخنوری داند از صائب تبریزی غزل 3878
1. نه هر سخن نشناسی سخنوری داند
نه هر سیاه دلی کیمیاگری داند
کریم اوست که خود را بخیل می داند از صائب تبریزی غزل 3879
1. کریم اوست که خود را بخیل می داند
عزیز اوست که خود را ذلیل می داند
دلیل راه کج از مستقیم می داند از صائب تبریزی غزل 3880
1. دلیل راه کج از مستقیم می داند
حکیم نبض صحیح از سقیم می داند
قد تو سرو چمن را پیاده می داند از صائب تبریزی غزل 3881
1. قد تو سرو چمن را پیاده می داند
رخ تو چهره گل را گشاده می داند
چنان که حسن ترا هیچ کس نمی‌داند از صائب تبریزی غزل 3882
1. چنان که حسن ترا هیچ کس نمی‌داند
ز عشق حال مرا هیچ کس نمی‌داند
دهان تنگ تو هر خرده‌دان نمی‌داند از صائب تبریزی غزل 3883
1. دهان تنگ تو هر خرده‌دان نمی‌داند
که غیب را به جز از غیب‌دان نمی‌داند
کجاست می که مرا شیرگیر گرداند از صائب تبریزی غزل 3884
1. کجاست می که مرا شیرگیر گرداند
دماغ خشک مرا جوی شیر گرداند
کمند زلف تو خود را به آفتاب رساند از صائب تبریزی غزل 3885
1. کمند زلف تو خود را به آفتاب رساند
توان به چرخ سرخودزپیچ وتاب رساند
خط تو سلسله خود به مشک ناب رساند از صائب تبریزی غزل 3886
1. خط تو سلسله خود به مشک ناب رساند
کمند زلف تو خود را به آفتاب رساند
مرا شکستگی پا به آن جناب رساند از صائب تبریزی غزل 3887
1. مرا شکستگی پا به آن جناب رساند
فتادگی سر شبنم به آفتاب رساند