محتسب از عاجزی دست سبوی از صائب تبریزی غزل 1213
1. محتسب از عاجزی دست سبوی باده بست
بشکند دستی که دست مردم افتاده بست!
بهر قتل ما کمر آن حسن بی از صائب تبریزی غزل 1214
1. بهر قتل ما کمر آن حسن بی اندازه بست
دفتر گل را خس و خاشاک ما شیرازه بست
وقت آن کس خوش که لب را بر از صائب تبریزی غزل 1215
1. وقت آن کس خوش که لب را بر لب پیمانه بست
جبهه را چون خشت بر خاک در میخانه بست
تا فشاندم دست بر دنیا از صائب تبریزی غزل 1216
1. تا فشاندم دست بر دنیا جهان آمد به دست
از سبکدستی مرا رطل گران آمد به دست
نیست جز غفلت مرا از عمر از صائب تبریزی غزل 1217
1. نیست جز غفلت مرا از عمر بی حاصل به دست
از دل روشن ندارم غیر مشتی گل به دست
جای خود وا می کنند اهل از صائب تبریزی غزل 1218
1. جای خود وا می کنند اهل صفا بر روی دست
دارد از روشندلی آیینه جا بر روی دست
سرنزد از بلبلم هر چند از صائب تبریزی غزل 1219
1. سرنزد از بلبلم هر چند دستانی درست
ناله ام نگذاشت در گلشن گریبانی درست
عشق بالا دست بر خاک از از صائب تبریزی غزل 1220
1. عشق بالا دست بر خاک از وجود ما نشست
از گهر گرد یتیمی بر رخ دریا نشست
تا عرق از می بر آن رخسار از صائب تبریزی غزل 1221
1. تا عرق از می بر آن رخسار جان پرور نشست
در بهشت از جوش دعوی چشمه کوثر نشست
وقت آن کس خوش که با مینای از صائب تبریزی غزل 1222
1. وقت آن کس خوش که با مینای می خرم نشست
تا میسر بود در بزم جهان بی غم نشست
دل به خون در انتظار وعده از صائب تبریزی غزل 1223
1. دل به خون در انتظار وعده جانان نشست
بر سر آتش به تمکین این چنین نتوان نشست