رباعیات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 آن بت که به رخسار بهار آراید چون رعد همی نالم و رحمش ناید

2 چون برق به خنده تا لبی بگشاید چون ابر مرا گریستن فرماید

1 تا از خط مشکین توام هجر افتاد صد چشمه کافور ز چشمم بگشاد

2 گر زلف چو عنبر توام ندهد داد چون عود به سوختن رضا باید داد

1 گل رنگ ز روی لاله رنگ توبرد در جنگ مرا ناله چنگ تو برد

2 تنگی دلم از دهان تنگ تو برد بی دل زید آنکه دل ز چنگ تو برد

1 پر نور شود دیده چو در می نگرد تا می نخوری دل ز طرب برنخورد

2 گویی که می از دل ببرد هوش و خرد برخیز و می آر چون نیابد چه برد

1 گر چه غم تو رخم به خون می شوید عشق تو دراین دلم فزون می روید

2 آن است که عشق تو زبون می جوید ورنه شکر تو تلخ چون می گوید

1 آن بت که همی وعده مجازی دارد بردن دل و جان من به بازی دارد

2 شب های مرا دراز کرده ست زعشق آری شب عاشقان درازی دارد

1 سبزی و چو سبزه آبدار ای دلبر من بی تو چو گل میان خار ای دلبر

2 هستی به دو رخساره بهار ای دلبر زان سبز و خوشی بهار وار ای دلبر

1 با حادثه دهر چه روباه و چه شیر کس را چو بقا نیست چه بد دل چه دلیر

2 امروز چو دی برفت و برنامد دیر فردا که بیاید برود همچو پریر

1 آن مرکب آب مادر خاک پدر دارد گه کار از پدر خویش حذر

2 بی مادر خود نام نگیرد به هنر هرگز نرود با پدر خود به سفر

1 افتادن دندان تو ای بدر منیر داده ست دو گلبرگ تو را رنگ زریر

2 چندین چه کشی زبهر دندان تشویر از یک صدف ای نگار یک در کم گیر