رباعیات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 دارم سر آن کز خط تو سر نکشم چه کنم که جفای چون تو دلبر نکشم

2 از تو به جفا دست همی درنکشم وز چاه زنخدان تو دل برنکشم

1 هم رنگ عقیق است لب جانانم دیدار لطیف او فزاید جانم

2 از دیده به اشک اگر عقیق افشانم آن را سبب از عشق عقیقش دانم

1 چون آتش اگرچه از هوا برگذریم وز آب روان اگرچه پاکیزه تریم

2 هم خاک شویم از آنکه خاکی گهریم بادست جهان باده بده تا بخوریم

1 هر چند درآب دیده غرق است تنم از آتش دل سوخت زبان در دهنم

2 با ذل غریبی و فراق وطنم جز دمن من مباد از این سان که منم

1 چون یاد تو را در دل پر خون آرم از هر مژه ای هزار جیحون آرم

2 دانی که ز دیده خون همی چون آرم کز دیده دل حل شده بیرون آرم

1 آن به که شب و روز به می پیوندیم بر گردش روزهای چون شب خندیم

2 تا چند دل اندر غم عالم بندیم پیداست که ما ز اهل عالم چندیم

1 تا آتش عشق تو به دل ره دادم چون ابر ز آب دیده با فریادم

2 در دست فراق تا اسیر افتادم بیچاره تر از خاک به دست بادم

1 ای تو سبب شفا و بیماری من وز تو همه آسانی و دشواری من

2 خوارم ز تو ای عز تو در خواری من تا کی ز تو این قیامت و زاری من

1 گشته است زبی خوابی و رنج و تب من بالای شبم دراز چون یارب من

2 گویی که گره زده ست نوشین لب من زلف شبه رنگ خویش را بر شب من

1 ای عشق دلم تو خسته ای مرهم کو روی چو مه و زلف خم اندر خم کو

2 در بند غمم بند گشای غم کو در رنج شبم روی سپیده دم کو