زلفی است تو را که عاشقی زاید از ادیب صابر رباعی 73
1. زلفی است تو را که عاشقی زاید از او
حسنی است تو را که طبع بگشاید از او
گر داد جفای روزگار ای دلخواه از ادیب صابر رباعی 74
1. گر داد جفای روزگار ای دلخواه
بر موی سیاه من سپیدی را راه
آن شب که ز من جدا شدی ای دلخواه از ادیب صابر رباعی 75
1. آن شب که ز من جدا شدی ای دلخواه
دیدم شب خویش را چو زلف تو سیاه
چشمم ز تو شکر کرد بر بینایی از ادیب صابر رباعی 76
1. چشمم ز تو شکر کرد بر بینایی
عقلم به تو دست یافت بر دانایی
هستم ز جفای دوست در هر بابی از ادیب صابر رباعی 77
1. هستم ز جفای دوست در هر بابی
آسیمه سری، تر مژه ای بی خوابی
از بس که کنی ده دلی و ده رایی از ادیب صابر رباعی 78
1. از بس که کنی ده دلی و ده رایی
ده بند ببندی و یکی نگشایی
گر هیچ به چشم یارم آزرمستی از ادیب صابر رباعی 79
1. گر هیچ به چشم یارم آزرمستی
با من دل آهنین او نرمستی
تا غایبی از چشم من ای بینایی از ادیب صابر رباعی 80
1. تا غایبی از چشم من ای بینایی
کرده ست مرا غیبت تو سودایی
با چرخ مدور به جفا مقرونی از ادیب صابر رباعی 81
1. با چرخ مدور به جفا مقرونی
وز ماه منور به جمال افزونی