رباعیات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 گفتم که به عاشقی نشاید پیوست چون روی تو دیدم دلم از گفته بخست

2 بر گفته خود گر نروم عذرم هست رفته ست مرا عنان تدبیر از دست

1 چون عشق تو عقل را گریبان بگرفت جادو ز تو انگشت به دندان بگرفت

2 سودای تو چون ملک دل و جان بگرفت چندانکه دلش خواست دو چندان بگرفت

1 چون نیست در این زمانه سودی ز خرد جز بی خرد از زمانه بر می نخورد

2 ای دوست بیار آنچه خرد را ببرد باشد که زمانه سوی ما به نگرد

1 در تو نگرم که هر که در تو نگرد گر دل نبرد رنگ غم از دل ببرد

2 می با تو خورم که هر که می با تو خورد از راه ملامت به سلامت گذرد

1 تا بر سر من قیامت عشق رسید چشمم اثر سلامت عشق ندید

2 از بس که دلم غرامت عشق کشید شد بر دو رخم علامت عشق پدید

1 هجر تو وباست هر کجا بر گذرد زو پرده عمر و زندگانی بدرد

2 چشمم به لبت همیشه زان می نگرد گویند که یاقوت وبا را ببرد

1 تا باد عتاب تو به من روی نهاد بی جرم مرا چو خاک برداد به باد

2 تا کرد دلم زاتش عشقت فریاد از هر مژه ایم جوی آبی بگشاد

1 روی تو روایت همه از نور کند حسن تو حکایت همه از حور کند

2 وصل تو مرا ز خویشتن دور کند تا مشک مرا به رنگ کافور کند

1 گر هیچ دلم به دلبری نگراید گر در بر من دلی نباشد شاید

2 از دادن دل مرا نمی بخشاید دلدار پسندیده دل می باید

1 روی تو به چشم آتش بی دود نمود دل گفت که بی دود کدام آتش بود

2 خط تو برون دمید چون ز آتش دود دودی که از او آتش عشقم بفزود