رباعیات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 ای گنبد بر رفته ز تو پست شدم جز جور ندیدم از تو تا هست شدم

2 ای ساقی غم ز جام تو مست شدم رو دست ز من بدار کز دست شدم

1 تا غایبی از چشم من ای بینایی کرده ست مرا غیبت تو سودایی

2 از من خرد و خواب و دل و دانایی غایب شده گیر اگر تو حاضر نایی

1 پر نور شود دیده چو در می نگرد تا می نخوری دل ز طرب برنخورد

2 گویی که می از دل ببرد هوش و خرد برخیز و می آر چون نیابد چه برد

1 گر چه غم تو رخم به خون می شوید عشق تو دراین دلم فزون می روید

2 آن است که عشق تو زبون می جوید ورنه شکر تو تلخ چون می گوید

1 جانا لب و غمزه تو نوش و نیش است زان روح به راحت است و زین دل ریش است

2 زان غمزه و لب که دلبریشان کیش است هر چند که رنج هست راحت بیش است

1 با چرخ مدور به جفا مقرونی وز ماه منور به جمال افزونی

2 ای ماه مگر دایره گردونی کز دایره مراد من بیرونی

1 چون عشق تو عقل را گریبان بگرفت جادو ز تو انگشت به دندان بگرفت

2 سودای تو چون ملک دل و جان بگرفت چندانکه دلش خواست دو چندان بگرفت

1 گفتم که به عاشقی نشاید پیوست چون روی تو دیدم دلم از گفته بخست

2 بر گفته خود گر نروم عذرم هست رفته ست مرا عنان تدبیر از دست

1 زلفی است تو را که عاشقی زاید از او حسنی است تو را که طبع بگشاید از او

2 رویی است تو را که روح بفزاید از او می دان که مرا چه آرزو آید از او

1 در تو نگرم که هر که در تو نگرد گر دل نبرد رنگ غم از دل ببرد

2 می با تو خورم که هر که می با تو خورد از راه ملامت به سلامت گذرد