مقطعات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 آدمی از برای لذت خویش زندگانی دراز می خواهد

2 لیکن آن کس که زندگانی داد داده خویش باز می خواهد

1 چو راه جوانی سپردم به فسق به پیری ره توبه باید سپرد

2 مخند از جوانی که با فسق زیست بر آن پیر بگری که بی توبه مرد

1 به ماتم نشستی به مرگ زنت از این پس به مرگ تو ماتم بود

2 زنت مرد چون تو نمیری همی چه مردی بود کز زنی کم بود

1 به برنایی چنان بردم گمانی که گر دلبر نیابد دل بمیرد

2 کنون چون روز پیری روی بنمود همی از روی دلبر دل بگیرد

1 به هنر فخر کن مکن به گهر نه همه فخر از آب و گل باشد

2 زنده ای کو به مرده فخر کند نه همانا که زنده دل باشد

1 روشن شود دو دیده چو بینم خطاب تو من در خطاب و خط تو زان دارم اعتقاد

2 تا از سواد خط توام نور یافت چشم باور شد آن حدیث که النور فی السواد

1 بیار ای ساقی خورشید چهره میی کو صفوت از خورشید دارد

2 چه خورشیدی کزو چون خورد مفلس تو گویی نعمت جمشید دارد

1 سرشکی کز غم معشوق بارم همه رنگ لب معشوق دارد

2 شنیدستی به گیتی هیچ عاشق که از دیده لب معشوق بارد

1 ای کریمان بلح و ممدوحان جودتان زفتی از زمانه ببرد

2 مدحتان گفتم و عطا دادید نجمی راوی از میانه ببرد

1 بدین زمانه که ما اندر او گرفتاریم بزرگ و خرد همی ذل یکدگر جویند

2 اگر به مرگ یکی را زما عزیز کنند به جای مرثیه شاید که تهنیت گویند