مقطعات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 سرشکی کز غم معشوق بارم همه رنگ لب معشوق دارد

2 شنیدستی به گیتی هیچ عاشق که از دیده لب معشوق بارد

1 رسید نوبت پیری و رفت برنایی دل از نشاط و طرب نا امید باید کرد

2 سرم سپید شد و نامه از گنه سیه است به آب توبه سیه را سپید باید کرد

1 همه از عشق زندگانی خویش دوست می داشتم جوانی را

2 پیری آمد و زو بتر به جهان دشمنی نیست زندگانی را

1 قوتم با نام برنایی برفت بار ضعف از وام پیری می کشم

2 نیستم یک لحظه بی رنج خمار تا شراب از جام پیری می کشم

1 پیری آمد جوانی از من شد سال بیشی گرفت و مال کمی

2 بترین وقت مرمراست که نیست وقت پیری بتر ز بی درمی

1 دوستانی که مر مرا بودند همه در زیر خاک، خاک شدند

2 دست من بی عطا از آن مانده ست که همه معطیان هلاک شدند

1 نه طالعی که امانم دهد ز خشم خدا نه نعمتی که بدو خلق را کنم خشنود

2 شده ست معصیت و مفلسی بضاعت من بدین بضاعت ناقص چه سود خواهد بود

1 آنها که بپرسند و ببخشند مرا چیز از من به زبان و قلم و شعر بترسند

2 پس چونکه بترسند زشعر و قلم من آنها که مرا چیز نبخشند و نپرسند

1 به هنر فخر کن مکن به گهر نه همه فخر از آب و گل باشد

2 زنده ای کو به مرده فخر کند نه همانا که زنده دل باشد

1 به چرخ و کرخ رسیدم ز لفظ نامه تو حروف و معنی او را چو درج دیدم و برج

2 ز درج او به تعجب نظر همی کردم گهی ز چرخ به کرخ و گهی ز برج به درج