مقطعات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 اگر مروت و جود است در جهان موجود چرا ز هر دو به حاصل نمی شود مقصود

2 گمان برم که دراین روزگار تیره چو شب بخفت چشم مروت بمرد مادر جود

3 ز سیر هفت ستاره دراین دوازده برج به ده دوازده سال اندراین دیار و حدود

4 هزار شخص کریم از وجود شد به عدم که یک کریم نمی آید از عدم به جود

1 قرب یک ماه شد که در شب روز چشم من ماه و آفتاب ندید

2 اندر آن خانه ام که در همه عمر هیچ جغدی چنان خراب ندید

3 ز آتش دل کباب شد جگرم ز آتش دل کسی کباب ندید

4 تا در این خانه ام ز بیداری دیده من خیال خواب ندید

1 رسید نوبت پیری و رفت برنایی دل از نشاط و طرب نا امید باید کرد

2 سرم سپید شد و نامه از گنه سیه است به آب توبه سیه را سپید باید کرد

1 عالم که خوردنش همه غم باشد از جهان بهتر ز جاهلی که نعیم جهان خورد

2 گرچه غذای جغد شود سینه تذرو به زو همای اگرچه که او استخوان خورد

1 فر جوانیم به هزیمت نهاد روی تا روز پیری آمد و بر من سپه کشید

2 پیری که سوی توبه و طاعت کشد مرا به زان جوانی ای که مرا در گنه کشید

1 چون همه روی زمانه سوی جفا بود محتشمان عادت زمانه گرفتند

2 گر خرد از کارها میانه گزیند چون ز همه فضلها کرانه گرفتند

1 جوانی برون رفت و پیری درآمد روا دارم ار با من آرام گیرد

2 بترسیدمی گر بمردی جوانی کنون می بترسم که پیری بمیرد

1 از اهل این زمانه پریشان شده ست طبع نظم نکو به طبع پریشان نمی رسد

2 سیمرغ گشته اند کریمان مگر که نیز چشم طمع به طلعت ایشان نمی رسد

1 دوستانی که مر مرا بودند همه در زیر خاک، خاک شدند

2 دست من بی عطا از آن مانده ست که همه معطیان هلاک شدند

1 خواجه را با همه زفتی هوس مدح خود است بر لب خوک چه جای هوس بوسه بود

2 این حماقت چه عجب باشد از آن ریش بزرگ هر که را ریش بزرگ است خرد کوسه بود