ابیات پراکنده رودکی سمرقندی

1 داری مرا بدان که فراز آیم زیر دو زلفکانت به نخچیزم

1 چون برگ لاله بوده‌ام و اکنون چون سیب پژمرده بر آونگم

1 سرو بودیم چندگاه بلند کوژ گشتیم و چون درونه شدیم

1 بت پرستی گرفته ایم همه این جهان چون بتست و ما شمنیم

1 کنه را در چراغ کرد سبک پس درو کرد اندکی روغن

1 یکی آلوده‌ای باشد، که شهری را ببالاید چو از گاوان یکی باشد، که گاوان را کند ریخن

1 گر همه نعمت یک روز به ما بخشد ننهد منت بر ما و پذیرد هن

1 گر کس بودی که زی توام بفگندی خویشتن اندر نهادمی به فلاخن

1 میلاو منی، ای فغ واستاد توام من پیش آی و سه بوسه ده و میلاویه بستان

1 بسی خسرو نامور پیش ازین شدستند زی ساری و ساریان