ابیات پراکنده رودکی سمرقندی

1 از پی الفغده و روزی به جهد جانورسوی سپنج خویش جویان و روان

1 خواسته تاراج گشته، سر نهاده بر زیان لشکرت همواره یافه، چون رمهٔ رفته شبان

1 خود غم دندان به که توانم گفتن؟ زرین گشتم برون سیمین دندان

1 به نوبهاران بستای ابر گریان را که از گریستن اوست این زمین خندان

1 به آتش درون بر مثال سمندر به آب اندرون بر مثال نهنگان

1 کیر آلوده بیاری و نهی در کس من بوسه ای چند برو بر نهی و بر نس من

1 هرگز نکند سوی من خسته نگاهی آرنگ نخواهد که شود شاد دل من

1 تلخی و شیرینیش آمیخته است کس نخورد نوش و شکر با پیون

1 ای خریدار من ترا بدو چیز: به تن و جان و مهر داده ربون

1 گرفته روی دریا جمله کشتی‌های بر تو ز بهر مدح خواهانت زشروان تا به آبسکون