به سرو ماند، از رودکی سمرقندی ابیات پراکنده 122

1 پوپک دیدم به حوالی سرخس بانگک بر برده به ابر اندرا

2 چادرکی دیدم رنگین برو رنگ بسی گونه بر آن چادرا

1 زن چو این بشنیده شد خاموش بود کفشگر کانا و مردی لوش بود

1 جهان به کام خداوند باد و دیر زیاد برو به هیچ حوادث زمانه دست مداد

2 درست و راست کناد این مثل خدای ورا اگر ببست یکی در، هزار در بگشاد

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار