دیر زیاد! آن از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 37
1. دیر زیاد! آن بزرگوار خداوند
جان گرامی به جانش اندر پیوند
جز آن که مستی از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 38
1. جز آن که مستی عشقست هیچ مستی نیست
همین بلات بسست، ای بهر بلا خرسند
نیز ابا نیکوان از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 39
1. نیز ابا نیکوان نمایدت جنگ فند
لشکر فریادنی، خواسته‌نی سودمند
صرصر هجر تو، از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 40
1. صرصر هجر تو، ای سرو بلند
ریشهٔ عمر من از بیخ بکند
مهتران جهان از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 41
1. مهتران جهان همه مردند
مرگ را سر همه فرو کردند
مرا تو راحت جانی، از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 42
1. مرا تو راحت جانی، معاینه، نه خبر
کرا معاینه آید خبر چه سود کند؟
تا کی گویی که: از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 43
1. تا کی گویی که: اهل گیتی
در هستی و نیستی لئیمند؟
اگر چه عذر بسی از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 44
1. اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود
چنان که بود به ناچار خویشتن بخشود
مرا بسود و فرو از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 45
1. مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود
نبود دندان، لا بل چراغ تابان بود
می آرد شرف مردمی از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 46
1. می آرد شرف مردمی پدید
آزاده نژاد از درم خرید
دریغ! مدحت چون از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 47
1. دریغ! مدحت چون درو آبدار غزل
که چابکیش نیاید همی به لفظ پدید
هر باد، که از از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 48
1. هر باد، که از سوی بخارا به من آید
با بوی گل و مشک و نسیم سمن آید