قصاید و قطعات رودکی سمرقندی

1 گل صدبرگ و مشک و عنبر وسیب یاسمین سپید و مورد بزیب

2 این همه یکسره تمام شدست نزد تو، ای بت ملوک فریب

3 شب عاشقت لیله‌القدرست چون تو بیرون کنی رخ از جلبیب

4 به حجاب اندرون شود خورشید گر تو برداری از دو لاله حجیب

1 با خردومند بی‌وفا بود این بخت خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت

2 خود خور و خود ده، کجا نبود پشیمان هر که بداد وبخورد از آن چه که بلفخت

1 رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز، کو سرود انداخت

2 زان عقیقین میی، که هر که بدید از عقیق گداخته نشناخت

3 هر دو یک گوهرند، لیک به طبع این بیفسرد و آن دگر بگداخت

4 نابسوده دو دست رنگین کرد ناچشیده به تارک اندر تاخت

1 آن صحن چمن، که از دم دی گفتی: دم گرگ یا پلنگ است

2 اکنون ز بهار مانوی طبع پرنقش و نگار همچو ژنگ است

3 بر کشتی عمر تکیه کم کن کاین نیل نشیمن نهنگ است

1 به سرای سپنج مهمان را دل نهادن همیشگی نه رواست

2 زیر خاک اندرونت باید خفت گر چه اکنونت خواب بر دیباست

3 با کسان بودنت چه سود کند؟ که به گور اندرون شدن تنهاست

4 یار تو زیر خاک مور و مگس چشم بگشا، ببین: کنون پیداست

1 امروز به هر حالی بغداد بخاراست کجا میر خراسانست، پیروزی آنجاست

2 ساقی، تو بده باده ومطرب تو بزن رود تا می خورم امروز، که وقت طرب ماست

3 می هست ودرم هست و بت لاله رخان هست غم نیست وگر هست نصیب دل اعداست

1 این جهان پاک خواب کردار است آن شناسد که دلش بیدار است

2 نیکی او به جایگاه بد است شادی او به جای تیمار است

3 چه نشینی بدین جهان هموار؟ که همه کار او نه هموار است

4 کنش او نه خوب و چهرش خوب زشت کردار و خوب دیدار است

1 زمانه پندی آزادوار داد مرا زمانه چون نگری سر به سر همه پند است

2 به روز نیک کسان گفت تا تو غم نخوری بسا کسا که به روز تو آرزومند است

3 زمانه گفت مرا خشم خویش دار نگاه که‌را زبان نه به بند است پای در بند است

1 به خیره برشمرد سیر خورده گرسنه را چنان که درد کسان بر دگر کسی خوارست

2 چو پوست روبه ببینی به خان واتگران بدان که: تهمت او دنبهٔ به سر کارست

1 مرغ دیدی که بچه زو ببرند؟ چاو چاوان درست چونانست

2 باز چون بر گرفت پرده ز روی کروه دندان و پشت چوگانست