مرغ دیدی که بچه از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 20

1 گه در آن کندز بلند نشین گه بدین بوستان چشم گشای

1 دریغ! مدحت چون درو آبدار غزل که چابکیش نیاید همی به لفظ پدید

2 اساس طبع ثنایست، بل قوی‌تر ازان ز آلت سخن آمد همی همه مانیذ

1 صرصر هجر تو، ای سرو بلند ریشهٔ عمر من از بیخ بکند

2 پس چرا بستهٔ اویم همه عمر؟ اگر آن زلف دوتا نیست کمند

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار