تا خوی ابر گل از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 120
1. تا خوی ابر گل رخ تو کرده شبنمی
شبنم شده‌ست سوخته چون اشک ماتمی
بوی جوی مولیان از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 121
1. بوی جوی مولیان آید همی
یاد یار مهربان آید همی
آن که نماند از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 122
1. آن که نماند به هیچ خلق خدای است
تو نه خدایی، به هیچ خلق نمانی
مرا ز منصب تحقیق از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 123
1. مرا ز منصب تحقیق انبیاست نصیب
چه آب جویم از جوی خشک یونانی؟
کسی را چو من از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 124
1. کسی را چو من دوستگان می چه باید؟
که دل شاد دارد بهر دوستگانی
آی دریغا! که از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 125
1. آی دریغا! که خردمند را
باشد فرزند و خردمند نی
بی قیمت است از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 126
1. بی قیمت است شکر از آن دو لبان اوی
کاسد شد از دو زلفش بازار شاهبوی
ای بر همه میران از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 127
1. ای بر همه میران جهان یافته شاهی
می خور، که بد اندیش چنان شد که تو خواهی
دل تنگ مدار، از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 128
1. دل تنگ مدار، ای ملک، از کار خدایی
آرام و طرب رامده از طبع جدایی
چمن عقل را خزانی از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 129
1. چمن عقل را خزانی اگر
گلشن عشق را بهار تویی