در آن شهر تاریک از نادر نادرپور اشعار پراکنده 97

1 در آن شهر تاریک از یاد رفته

2 که ویران شد از فتنه ی روزگاران

3 شبی بر ستون بسته ای دید سعدی

4 که نامش نپرسید از رهگذاران

5 چو ماری که بر دوش ضحک خفته

6 گره خورده زنجیر بر بازوانش

7 عطش ، آتش افشانده در تار و پودش

8 غضب ، لرزه افکنده در زانوانش

9 گذر کرد و از او نپرسید سعدی

10 که ای مرد برگشته ایام چونی ؟

11 ندانست کاین بر ستون بسته هر شب

12 چو فرهاد نالیده در بیستونی

13 ندانست سعدی که این مرد تنها

14 ز روز ازل بر ستون بسته بوده

15 ندانست کز روزگاران پیشین

16 همه شب پریشان و دلخسته بوده

17 بسا کس که از گردش آسمان

18 درین خاکدان زاده و درگذشته

19 ولی این نگون بخت ، بر جای مانده

20 چو سنگی که سیلابش از سر گذشته

21 شگفتا !‌ که این مرد شوریده خاطر

22 ز فریاد خود بافت ، زنجیر خود را

23 نه تقدیر او بند بر پای او زد

24 که در دست خود داشت تقدیر خود را

25 من آن بر ستون بسته ی شوربختم

26 که بازیچه ی دست بیداد خویشم

27 مگر شعر ،‌ زنجیر فریاد من شد

28 که خودش بر ستون بست فریاد خویشم

29 (اشعار نادر نادرپور)

30 تو ای رامین تو ای دیرینه دلدارم

31 چو می خواهم که نامت را نهانی بر زبان آرم

32 صدا در سینه ام چون آه می لرزد

33 چو می خواهم که نامت را به لوح نامه بنگارم

34 قلم در دست من بیگاه می لرزد

35 نمی دانم چه باید گفت

36 نمی دانم چه باید کرد

37 به یاد آور سخنهای مرا در نامه ی پیشین

38 سخن هایی که بر می خاست چون آه از دلی غمگین

39 چنین گفتم در آن نامه

40 اگر چرخ فلک باشد حریرم

41 ستاره سر به سر باشد دبیرم

42 هوا باشد دوات و شب سیاهی

43 حرف نامه : برگ و ریگ و ماهی

44 نویسند این دبیران تا به محشر

45 امید و آرزوی من به دلبر

46 به جان من که ننویسند نیمی

47 مرا در هجر ننماید بیمی

48 من آن شب کاین سخن ها بر قلم راندم

49 ندانستم کزین افسانه پردازی چه می خواهم

50 ولی امروز می دانم

51 نه می خواهم حریر آسمان ، طومار من گردد

52 نه می خواهم ستاره ترجمان عشق افسونکار من گردد

53 دوات شب نمی اید به کار من

54 نه برگ و ریگ و ماهی غمگسار من

55 حریر گونه ام را نامه خواهم کرد

56 سر مژگان خود را خامه خواهم کرد

57 حروف از اشک خواهم ساخت

58 مگر اینسان توانم نامه ای اندوهگین پرداخت

59 (اشعار نادر نادرپور)

60 ای شعر !ای طلسم سیاهی که سرنوشت

61 عمر مرا به رشته ی جادویی تو بست

62 گفتم ترا رها کنم و زندگی کنم

63 اما چه توبه ها که درین آرزو شکست

64 گویی مرا برای تو زادند و آسمان

65 دیگر ترا نخواست که از من جدا کند

66 دیگر غمش نبود که چون ناله برکشم

67 گوش گران به ناله ی من آشنا کند

68 سوگند من به ترک تو بشکست بارها

69 اما طلسم طالع من ناشکسته ماند

70 ای شعر ، ای طلسم کهن ، ای طلسم شوم

71 پای من ای دریغ ، به دام تو بسته ماند

72 کنون درین نشیب بلاخیز عمر من

73 کز زندگی به جانب مرگم کشیده است

74 دیگر مرا امید رها کردن تو نیست

75 زیرا که هر چه بود به پایان رسیده است

76 تنها تویی که در خم این راه پر هراس

77 خواهم ترا به ناله ی خویش آشنا کنم

78 دیگر تو آن طلسم نئی ، سای ی منی

79 آخر چگونه سایه ی خود را راها کنم

80 (اشعار نادر نادرپور)

81 او بود ، او که زندگیم را تباه کرد

82 او بود کانچه بود به باد فنا سپرد

83 او بود کانچه در دل من خانه کرده بود

84 از من ربود و برد و ندانم کجا سپرد

85 او بود ، او که زندگیم را به خون کشید

86 وانگه بر آنچه کرد ، نگه کرد و خنده کرد

87 چون ‌آفتاب صبح که بر مرگ تیرگی

88 خندید و شمع سوخته را سرفکنده کرد

89 گفتم که شور عشق وی از سر بدر کنم

90 اما خدا نخواست ، دریغا !‌ خدا نخواست

91 وان شیوه های نغز که عقلم به کار بست

92 بر عشق من فزود و ز اندوه من نکاست

93 دیدم که سرنوشت سیاهم جز این نبود

94 آری ، جز این نبود که پابند او شوم

95 چونناله ای که بفشردش پنجه ی سکوت

96 از لب برون نیامده در دل فروشوم

97 کنون من و خیال من و انتظار من

98 وین شام تیره دل که در او یک ستاره نیست

99 گر بایدم گریختن از چنگ این خیال

100 جز مرگ چاره سوز مرا راه چاره نیست

101 (اشعار نادر نادرپور)