گفتی: ز کسیت کینه در سینه از آذر بیگدلی رباعی 64

1 فتاده از پی دل کودکان و غوغائی است تو هم بیا بتماشا که خوش تماشائی است

2 مرا که مرغ دلم، مانده در شکنجه دام؛ ازین چه سود که بیرون شهر صحرائی است؟!

1 نخست آینه‌ای بهر دیدن خود خواست قرار کار، به خلق سرای امکان داد

2 به عقل آیه والایی دو عالم خواند به عرش، پایهٔ بالایی نه ایوان داد

1 از اسیران خود آن شه بی‌خبر بگذشت حیف بی‌خبر از دادخواهان، دادگر بگذشت حیف

2 غافل آمد یار و، غافل از نظر بگذشت حیف؛ بی‌خبر آمد خوش، اما بی‌خبر بگذشت حیف