آن شوخ کزو دور شبی خفتم،نه از آذر بیگدلی رباعی 167

1 خو به جفا نگار من، کرده و بس نمی‌کند یار کسی نمی‌شود، یاری کس نمی‌کند

2 سنگ جفای باغبان، موسم گل به گلستان تا پر مرغ نشکند، یاد قفس نمی‌کند

1 مرده بودم از غمت، بر سر رسیدی دی مرا؟ من ندیدم گر تو را، شادم که تو دیدی مرا

2 خون خود بخشیدمت، کز رشک وقت کشتنم؛ غیر چون کرد التماس من، نبخشیدی مرا

1 دلم، از بی‌کسی می‌نالد و، کس نیست دمسازش؛ چو مرغی کو جدا افتاده باشد از هم‌آوازش!

2 همانا، نامهٔ قتل مرا آورده از کویی که خون می‌ریزد از بال کبوتر وقت پروازش