خوش آنکه بگوش تو رسد یا از آذر بیگدلی رباعی 141

1 درین گلشن چو شاخ گل، سرا پا گوش بنشینم فغان بلبلی تا نشنوم، خاموش بنشینم

2 فریبم میدهی از وعده ی فردا، که باز امشب بصد امیدواری در رهت چون دوش بنشینم

1 غمت، که غیر منش با کس آشنایی نیست تو گر جدا شوی، او را زمن جدایی نیست

2 خوشم که غیر، تو را دوش مینمود بمن؛ گمانش اینکه تو را با من آشنایی نیست!

1 هر گل که دمیده از گل ما خونی است چکیده از دل ما

2 ما کشته ی کشته ی تو از رشک مقتول تو گشت قاتل ما