اصفهان، مصر بود و شد کوفه؛ از آذر بیگدلی قطعه‌ 57

1 اصفهان، مصر بود و شد کوفه؛ ای که سر خیل کنیه ور زانی

2 کس بظلمت رضانه، گر نبود؛ مادرش زانیه، پدر زانی

3 بر سر خلق، دل نلرزیدت دلشان گوی کز چه لرزانی؟!

4 دادی ایمان بهای نان، جان نیز من دهم زر، که بیخبر زانی

5 پاره ی نان خوریم هر دو، ولی بگرانی تو، من به ارزانی

6 بمن آن پاره نان گوارا باد بتو این حرص و آز ارزانی

7 داشتم ز اهل آن دیار شگفت خوانددهقان پیر برزانی

8 زاد مردی نزاده مادر دهر گویی این پیره زن، پسر زا، نی