گفتم: بدلی نکرده یاری از آذر بیگدلی رباعی 157

1 بر آستانه اش امشب خوشم که جانان گفت که دوش قصه ی محرومی تو دربان گفت

2 شد آشکار، ز کم ظرفی حریفان راز وگرنه پیر مغان آنچه گفت پنهان گفت

1 بسته‌ای پای من و گویی: برو جای دگر رفتمی جای دگر، گر بودمی پای دگر

2 ریختی خونم تماشا را و روز بازخواست این تماشا را بود از پی، تماشای دگر

1 خو به جفا نگار من، کرده و بس نمی‌کند یار کسی نمی‌شود، یاری کس نمی‌کند

2 سنگ جفای باغبان، موسم گل به گلستان تا پر مرغ نشکند، یاد قفس نمی‌کند