از خرابی چون نگه دارم دل از صائب تبریزی غزل 224

1 از خرابی چون نگه دارم دل دیوانه را؟ سیل یک مهمان ناخوانده است این ویرانه را؟

2 چاک سازند آسمان ها خیمه نیلوفری دست اگر بردارم از لب نعره مستانه را

3 عشق اگر از حسن عالمسوز بردارد نقاب شمع چون پروانه گردد گرد سر پروانه را

4 شد مکرر می پرستی، گردش چشمی کجاست؟ تا نهم بر طاق نسیان شیشه و پیمانه را

5 فارغم از آشنایان تا به دست آورده ام دامن لفظ غریب و معنی بیگانه را

6 تا نظر بر خالش افکندم گرفتارش شدم هست از صد دام گیرایی فزون این دانه را

7 فارغند از عیش تلخ ما زمین و آسمان نیست باک از تلخی می شیشه و پیمانه را

8 چون خسیسان بخت سبز از چرخ مینایی مجو از زمین دل برآر این سبزه بیگانه را

9 حرف اهل درد را صائب به بی دردان مگوی پیش خواب آلودگان کوته کن این افسانه را