1 تر نسازد گریه های ابر نیسانی مرا جوهر دیگر بود در گوهرافشانی مرا

2 چون نباشم یک سر و گردن بلند از آفتاب؟ می کند زخم تو بر گردن گریبانی مرا

3 گر نمی شد دانه خال تو خضر راه کفر سبحه می انداخت در دام مسلمانی مرا

4 در قیامت هم نخواهم از عتابش شکوه کرد زین زبان بندی که کرد آن چین پیشانی مرا

5 عشق تا دست نوازش بر سر دوشم کشید عمر چون کاکل به سر شد در پریشانی مرا

6 از هوا گیرد خطر را کشتی من چون حباب هر نسیمی می تواند کرد طوفانی مرا

7 ظاهرم گو جلوه گاه صورت دیبا مباش بس بود آیینه سان تشریف عریانی مرا