دلفریبی چون به جولان آورد از صائب تبریزی غزل 195

1 دلفریبی چون به جولان آورد آن ماه را مرد می باید نگه دارد عنان آه را!

2 غافلان را گوش بر آواز طبل رحلت است هر تپیدن قاصدی باشد دل آگاه را

3 عشق مستغنی است از تدبیر عقل حیله گر شیر کی سازد عصای خود دم روباه را؟

4 چون شود هموار دشمن، احتیاط از کف مده مکرها در پرده باشد آب زیر کاه را

5 خودنمایی پرده برمی دارد از بالای جهل نیست عیبی در نشستن جامه کوتاه را

6 یوسف از مصر غریبی شکوه کافر نعمتی است یادداری جامه خود کرده بودی چاه را!

7 بر تهی آغوشی خود گریه صائب می کنم چون ببینم هاله در آغوش گیرد ماه را